شهیدی که بی‌سر به سجود یار رفت
به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید علی‌پناه آغاسی نژاد که فرزند علی اکبر است در سال ۱۳۴۰ در کرج چشم به جهان گشود. او در مرداد ماه ۱۳۶۰ در کرخه ای نور به شهادت رسید. مزار معطرش در بهشت زهرای تهران است.
آنچه در ادامه می خوانید روایتی از این شهید گرانقدر است.
«علی پناه فرزند نماز بود، رو به قبله کربلا قامت عشق می‌بست و بر سجاده سخاوت اهل بیت پیشانی شکر می گذاشت. او در جوانی مکتبی و متعهد به احکام دین و آموزه‌های معصومین (ع) بود. به روحانیت علاقه خاصی داشت. روزها تا پاسی از شب همراه دوستان خود اعلامیه‌های امام و انقلاب را دست به دست به مردم می رساند. در نوشتن شعارهای انقلابی روی دیوارهای شهر نیز زبانزد بود. وقتی پدر و مادرش به او می‌گفتند: "زودتر به خانه بیا" می‌گفت: "ما مسئول هستیم و انجام وظیفه می‌کنیم."
انقلاب که پیروز شد و کشتی مبارزه به ساحل نجات رسید، فعالیت‌های علی‌پناه دوچندان شد. او برای حراست از انقلاب و دستاوردهای آن، با نیروهای پاسدار همکاری بسیار داشت. در توزیع کالاهای بسیج اقتصادی فعالان شرکت داشت و یار و غمخوار مردم مستضعف بود. او تصمیم گرفت برای کمک به انقلاب در نیروی هوایی ارتش ثبت نام کند. پس و تلاش بسیار در آزمون آن قبول شد و برای آموزش نظامی، به شیراز رفت. سپس به اهواز انتقال یافت. بعد با اصرار جبهه را برگزید و به خط مقدم رفت. در جبهه کرخه نور از طرف فرماندهی دستور آمد چهار تا تانک برای سرکوب عراقی‌های مهاجم و حرکت درآیند.
علی پناه آقاسی نژاد، شیرمرد اشتهاردی داوطلب راهاندازی یکی از آن تانک‌ها شد. او با مهارت بسیار سوار بر تانک شد و همراه هم‌رزمانش به جنگ رو در روی دشمن رفت. آن روز، عملیات آن چند رزمنده شجاع، با پیروزی پایان یافت. فرمانده به تانک‌ها دستور عقب نشینی داد. سه تانک برگشت، اما تانک چهارمی که در فرمان علی پناه بود در میان گرد و غبار راه گم کرد و دقایقی بعد هدف موشک دشمن قرار گرفت. علی پناه آغاسی نژاد و همراهانش لباس شهادت به تن کردند و در حریم کوی الهی، محرم شدند. در این اتفاق دردناک، به خاطر شدت موج انفجار ، سر علی پر از تنش جدا شده بود و او همچون اباعبدالله (ع)، بی سر به سجود دوست رفته بود.»
منبع: کتاب مسافران بهشت
