«عاشقانه‎ای زیر باران گلوله»

«از پذيرش منطقه يك ثارالله ما را به پادگان ولي عصر (عج) فرستادند تا به تقسيم در واحدهاي مربوطه اعزام كنند و در پادگان تا ساعت حدود 4 بعدازظهر مانديم. پس از تحويل گرفتن وسايل لازم جهت اعزام به راه آهن تهران آمديم و ساعت 17:45  با قطار به مقصد انديمشك حركت كرديم.

ساعت حدود 30: 8 صبح دقيقه به شهر انديمشك رسيده و از به پادگان شهيد حاج احمد متوسليان در دو كوهه رفتيم و خودمان را به كارگزيني لشگر حضرت رسول (ص)معرفي كرديم. آنگاه لشگر كارگزيني ما را به‌دلیل آموزش امدادگري كه ديده بوديم به كارگزيني واحد بهداري لشگر معرفي کرد. در آنجا وسايل لازم را از قبيل پتو، كاسه، غذا، قاشق و ليوان را تحويل گرفته و در واقع مستقر شديم.

بعدازظهر به مجتمع آموزشي رزمندگان مراجعه كرديم و ثبت نام کردیم. تا ان‌شاءالله بتوانيم در خرداد ماه دروس باقيمانده را امتحان بدهيم. امروز ما را به اردو بردند، محل اردو در ميان كوههاي بلند جنوب قرار گرفته بود. چادرها را نصب نكرده بودند که مجبور شدیم خودمان اقدام كنيم. بعد از چند ساعت در آن هواي گرم جنوب، توانستيم به كمك عده‌اي از برادران 30 چادر برپا کنیم. البته به دلیل گرمي هوا تعداد 20 نفر در آن چادر مستقر شديم و در هر صورت چون خسته شده بوديم. ساعتي رو هم خوابيديم. شب توانستيم به كمك برادران جهت نظام دادن چادر و تقسيم كارها لوحه‌اي را تنظيم كنيم كه نوبت هر روز برادران برای انجام كارهاي مربوطه چادر را مشخص کنیم.

امروز ساعت حدود 30: 5 دقيقه بعدازظهر همراه با عده‌اي از برادران جلسه قرآني تشكيل شد و قرار بر اين شد كه اين جلسات هر روز تا زماني كه در آنجا بوديم ادامه پيدا كند. ناگفته نماند كه امروز صبح بعد از نماز مراسم صبحگاهي برقرار بود. در ضمن در طي روز توانستيم مقداري مطالعه داشته باشيم.

مراسم صبحگاهي ساعت 30: 5 شروع شد و در حدود ساعت 30: 6 تا 7 به اتمام رسيد. جلسه قرآن برقرار بود. ساعت 10صبح به گردان تخريب اعزام شديم. نزديك‌هاي غروب ما گردان برادران را جمع كرده و كار امشب را توجيه كردیم. آنگاه بعد از برپا نمودن نماز مغرب و عشاء روانه خط مقدم شديم. قرار بود كه بچه‌ها كانالي ما بين نيروهاي خودي و عراقي بزنند تا نيروهاي رزمي بتوانند در آنجا به صورت كمين باشند و از پاتك‌هاي عراق جلوگيري كنند. همان كار روزهاي قبل تكرار شد تا به فضل و عنايت خداوند منان كار كانال تمام شد.

امشب خبر دادند كه بايستي در جلو نيروهاي خودي بايستي ميدان ميني زده شود. ساعت حدود 10 شب بود كه از كانالي به طول يك الي 2 كيلومتر كه فقط گنجايش آن را داشت كه يك نفر در آن حركت کند. پاي ميدان كار که رسيديم در همان ابتداي كار كه هنوز چند ميني كاشته نشده بود. يكي از برادران از ناحيه انگشتان پا بر روي مين m140 رفته و صدمه ديدند كه به سرعت پايشان را بسته و به عقب فرستاديم. هنوز لحظاتي نگذشته بود كه برادر ديگري بر روي مين مي‎رود و اين برادر از ناحيه مچ پا صدمه مي‌بيند و پايشان از همان ناحيه قطع مي‌شود. چون ادامه كار به علت آلوده بودن منطقه و سنگين بودن آتش دشمن امكان پذير نبود به عقب برگشتيم.

امشب هم به محل ديشب آمديم اما خبر دادند كه عراقي‌ها از  5ناحيه در حال پيشروي هستند و احتمال دارد كه پاتك بزنند. باران گلوله‌ها و خمپاره‌ها به سرمان می‌بارید. خوشبختانه چون ما در كانال مستقر بوديم كمتر در معرض خطر بوديم و نگراني خاصي نبود. امشب هم به همين دلیل، نتوانستيم كار را تمام كنيم ولي خوشبختانه نيروي خودي توانستند جلو عراقي‌ها را بگيرند. امشب توانستيم مقداري از كار را انجام دهيم. آتش قدري سبك بود ولي گاهي خمپاره در كنار بچه‌ها مي‌افتاد كه يكي از همان تركش‌ها در كنار برادري به زمين خورد و او را از ناحيه سر و پا مجروح كرد كه البته چندان مهم نبود. آن را بسته و تا آخر كار برادرمان كنارمان بود و با هم به عقب برگشتيم البته باز كل كار تمام نشده بود كه به عقب برگشتيم.»