جلوه های معنویت در روحیه عاشق شهادت

 هر موقع آتش خمپاره عراقيها شدت مي‌يافت همرزمهايش داد مي‌زدند «مشهدي» چرا بيكار نشستي. سريع قرآن بخوان و شهيد با خواندن قرآن به آنها دوباره روحيه مي‌داد و خيلي وقتها هم بعضي رزمندگان مي‌گفتند: مشهدي اين چه موقع قرآن خواندن است. دراز بكش كه خمپاره‌ها مي‌بارند و همه با تعجب مي‌ديدند كه او فقط حواسش به خدا و خواندن قرآن است.

روزي آقاي «حسين رزم‌آيين» كه الان مسؤول پخش نفت حمله مسجد حضرت ابوالفضل(ع) مي‌باشد براي پخش سهميه نفت به منزل ما آمدند و گفتند: اين شهيد بزرگوار عجيب عاشق شهادت بود. گفتيم: چطور. گفت: حقيقتش من در سال 61، با شهيد بزرگوار با هم سوار قطار شديم كه به طرف منطقه سومار مي‌رفت (يا شايد هم منطقه عملياتي جنوب). اين شهيد با كمال سادگي به من گفت: حسين جان! تو آرزوي شهادت داري. گفتم: اينها همه حرف است نه مشهدي جان من سرباز حقم و آرزو مي‌كنم هر چه زودتر سربازيم تمام شود و صحيح و سالم به خانه‌ام برگردم و تشكيل زندگي بدهم. ولي شهيد گفت: ولي من آرزوي شهادت دارم و از خداوند مي‌خواهم كه اين را نصيبم كند و واقعاً همچنين شد و خداوند چنين توفيقي نصيبش كرد.