در این تحقیق، فعاليت‌هاي ورزشي جانبازان به‌تفكيك نوع جانبازي در ابعاد مختلف، تعداد جلسات تمرين در طول هفته و نوع رشته‌ي ورزشی مورد علاقه‌ي جانبازان، مورد بحث قرار می‌گیرد. هم‌چنين، شناخت مشكلات و تنگناهاي موجود در امر فعاليت ورزشي و نيز عوامل جذب آن‌ها، از ديگر اهداف اين مطالعه بوده است. براي پاسخ‌گويي به سؤالات اساسي تحقيق از ديدگاه‌هاي نظري عمده در جامعه‌شناسي ورزش و هم‌چنين مطالعات پيشين استفاده شده است.
مطالعه‌ي حاضر، به‌روش پيمايش صورت گرفته و ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه‌ي محقق‌ساخته بوده است و براي آگاهي از ديدگاه مسؤولين ورزش بنياد و مربيان ورزش جانبازان از مصاحبه استفاده شد. جامعه‌ي آماري تحقيق، كليه‌ي جانبازان بالاي 25درصد استان اردبيل مي‌باشند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري طبقه‌اي تصادفي، 343نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شدند.
برابر نتایج به‌دست‌آمده، 58درصد از نمونه، در طول هفته فعالیت ورزشی نداشته و تنها 42درصد ورزش می‌کنند. در اين ميان، جانبازان ورزشكار، بيش‌تر به ورزش‌هايي از قبيل: پياده‌روي(2/42درصد)، آمادگي جسماني(2/30درصد)، وزنه‌برداري(6/ 17درصد)، تنيس روي ميز(17درصد)، فوتبال(14درصد)، دوميداني(3/13درصد)، شنا(12درصد)، كوهنوردي (5/10درصد)، واليبال نشسته(04/7درصد)، بسكتبال با ويلچر(5/3درصد) و تيراندازي (4/1درصد) مي‌پردازند. برابر يافته‌هاي تحقيق حاضر، بيش‌ترين موانع ورزش براي جانبازان، عبارتند از:1- كمبود فضاها وسالن‌هاي ورزشي مناسب 2- پايين بودن وسايل و تجهيزات سالن ورزشي3- كمبود وسيله‌ي نقليه‌ي رفت و آمد كه براساس نوع جانبازی، شامل جانبازان قطع عضو، اعصاب و روان، شيميايی، يک چشم، ساير و در آخر مشکلات حسی و حرکتی گزارش شده است.