شهادت آرزوی دیرینهِ من است
به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید حسینعلی توپچی، سي و یکم تيرماه 1342، در شهرستان تبريز ديده به جهان گشود. پدرش زین العابدین و مادرش كبرا نام داشت. دانش‌آموز سوم راهنمايي بود. از سوی بسيج در جبهه حضور يافت. نوزدهم آبان ۱۳۵۹، در سوسنگرد با اصابت تركش خمپاره به شكم و سر، شهيد شد. پیکرش را در امامزاده محمد(ع) شهرستان كرج به خاك سپردند.
در ادامه وصیت‌نامه شهید توپچی را بخوانید.
مپندارید آنانکه در راه خدا کشته شدند مردگانند بلکه آنان زنده اند و نزد خدای خود روزی میخورند.
با سلام و درود به رهبر بزرگ انقلاب اسلامی ایران و با سلام و درود بی پایان به خانواده های شهدا و با سلام به مادرم وصیت نامه خودرا می نویسم . مادر عزیزم؛ امیدوارم که از دوری من ناراحت نباشی و همیشه سعی داشته باشی که به اسلام کمک کنی و خواهشی که از تو مادر مهربانم دارم؛ این است که هرگز برای من گریه نکنی زیرا بازگشت که همه به سوی خداست و چه بهتر که درراه دین و وطن از دنیا برویم و اگر هم خدا خواست که زنده بمانم تا پبروز شویم. هرگز بر نخواهم گشت و اگر سعادت داشته باشم و شهادت نصیب من گردد. خواهشی که از تودارم این است که از طرف من با تمام فامیل و دوستان خداحافظی کنی و از آنها بخواهی که مرا حلال کنند و دیگر اینکه شنیده‌ام که می خواستی قربانی برای من بکشی. مادرم، فرزند تو خودش قربانی اسلام می‌رود. پسرت دیگر به قربانی احتیاج ندارد.....
مادر جان، اگر من شهید شدم پرچم سرخ به خانه بزن تا همه بدانند که ما مظلوم کشته شده‌ایم و در آخر از تو می خواهم که اگر احتیاج به خانه من داشتی آنرا به تو بدهند و اگر احتیاج نداشتی به جنگ زدگان بده و در آخر حرفهایم از همه خداحافظی می کنم و امیدوارم که هرگز بعد از شهید شدن من گریه نکنید و شاد باشید؛ زیرا شهادت آرزوی دیرینه من است و با امید پیروزی رزمندگان در جبهه حق علیه باطل و طول عمر برای رهبرمان سخنم را به پایان می رسانم. خداحافظ حسینعلی توپچی
انتهای پیام/
