دو مسافر

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، «امیر محمد خانی» برادر شهید «اکبر محمد خانی» در روایتی  این چنین از برادر می‌گوید: ساعت 17 و 30 دقیقه بعد از ظهر یکی از روزهای سرد بهمن 1366 بود. من و برادرم با پیکان سواری پدرم عازم منزلمان در اسلام آباد غرب بودیم. بخاری ماشین روشن بود و هوای داخل ماشین را گروم کرده بود. برفی ملایم در حال باریدن بود. کم کم به ترمینال بین شهری "کرمانشاه" رسیدیم. صف های طویل مینی بوس حاکی از کمبود مینی بوس بین شهری بود.

سوز سرمای بیرون را می شد از حالت مردم احساس کرد از ترمینال که کمی دور شدیم جوانی با لباس سربازی کنار خیابان ایستاده بود و دست هایش را مدام به هم می مالید.

برادرم تا چشمش به او افتاد ماشین را متوقف کرد و جوان وارد ماشین شد. لب هایش می لرزید گونه های استخوانی و برآمده و صورت خسته اش نشان از کار زیاد و استراحت کم می داد.

بعد از چند لحظه پرسیدم: در این سرما چرا با لباس کم مسافرت می کنید؟

که با نگاه عصبانی اکبر رو به رو شدم. متوجه شدم که سوال نا به جایی پرسیده ام.

او گفت: من از خانواده ی فقیری هستم، پدرم ناتوان است و مسئولیت خانواده به عهده ی من است. هر چند وقت یک بار که برای مرخصی به منزلمان که در یکی از روستاهای حوالی کرج است می روم مجبورم مدتی را که در آنجا هستم کارهای مزرعه را انجام دهم، امروز صبح با کامیونی روبرو شدم که خراب شده بودبه صاحبش کمک کردم که آن را درست کند و او هم تا ترمینال اسلام آباد مرا رساند و مانده بودم که با چه پولی به منطقه بروم که شما رسیدید.

برادرم با اصرار او را به خانه آورد. مادرم به خوبی از او پذیرایی کرد. ما اصرار کردیم که یک روز دیگر هم پیش ما بماند و او هم قبول کرد. در طول این مدت که او خانه ی ما بود با اکبر انس گرفته بود رابطه ی عمیق آن دو در این مدت کم حاکی از همدلی آنان بود.

بعدها که برادرم به مرخصی می آمد، گفت که آن جوان به منطقه ی آنها اعزام شده و هم سنگر هستند. نام او «صفر فتحی » بود که در آخرین عملیات حمله عراق در «دهلران شرهانی» در آغوش هم شربت شهادت نوشیدند.

انتهای پیام/