شهیدی که از فرمانده "نشان رشادت" گرفت
به‌گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید بهرام رضايي، دوم فروردين 1340، در شهر اشتهارد تابعه شهرستان كرج به دنيا آمد. پدرش محمدعلي و مادرش محترم نام داشت. تا پايان دوره متوسطه درس خواند و ديپلم گرفت. از سوي جهادسازندگي در جبهه حضور يافت. چهاردهم شهريور 1363، در سرپل ذهاب توسط نيروهاي عراقي بر اثر اصابت تركش به شهادت رسيد. پیکر وي را در گلزار شهداي زادگاهش به خاك سپردند. برادرش حميد نيز شهيد شده است.
آنچه در ادامه می خوانید روایتی از سیره و روایت شهید رضایی است.
«پدرش می گوید: بهرام سرباز بود، اما همه کارهایش بسیجی‌وار بود و خلوص نیت داشت. زمانی که کودک بود در کار کشاورزی خیلی به من کمک می کرد. اگر اسم امام خمینی (ره) می‌آمد، صلوات‌هایش پیدرپی بود. با مردم رفتار خوبی داشت و از هر لحظه نمونه بود.
در آخرین مرخصی‌اش که آمده بود، ما در خانه بنایی داشتیم. بهرام خیلی کمک‌مان کرد، اما فوری آماده رفتن شد. گفتم: "بمان تا بنایی‌مان تمام شود." گفت: "این آخرین آمدنم بود و آخرین رفتن من است. فکر نکنم دیگر بتوانم اینجا را ببینم. من می‌روم و دیگر بر نمی‌گردم!" من از آن حرف‌ها خیلی ناراحت شدم. خیلی برایم سخت بود، بهرام شهید بشود! سرانجام برایم خبر شهادتش را آوردند یکی از همرزمان هایش، آقای حاج‌رضا شاه بختی، برایم تعریف کرده: یک بار همراه بهرام در جبهه بودیم که به سختی مجروح شدم. بهرام را به دوش گرفت و زیر آتش دشمن مرا به پشت جبهه انتقال داد."
دوستان بهرام می‌گویند: او به قدری شجاع و نترس بود که در جبهه از فرمانده، نشان رشادت گرفت."پسرم بر زمان درگیری های انقلاب، همراه دوستانش برای جلوگیری از گذر ارتشی‌ها از جاده اشتهارد، شبانه روز در تلاش بود. همیشه هم یک چوب دستی همراهش بود.»
منبع: کتاب مسافران بهشت
