باید افتخار کنی و از صبر حضرت زینب (س) الگو بگیری

به گزارش نوید شاهد البرز؛ پدرش روضه‌خوان و مداح اهل بیت (ع) بود. مادرش نیز اهل دعا و راز و نیاز. حسین در سن نوجوانی همراه مادر و خانواده به اشتهارد آمد و ۱۵ سال در این شهر زندگی کرد. او با کار سنگ‎کاری و کاشی‎کاری ساختمان خرج خود و خانواده‌اش را درمی آورد. حسین به مسجد علاقه بسیاری داشت و اوقات فراغتش را با خواندن قرآن و کتاب‌های مذهبی سپری می‌کرد.

سرانجام دلش هوای رفتن به سوریه کرد و از دفاع از حرم حضرت زینب (س) از او آرام و قرار گرفت. برای اعزام ثبت‌نام کرد. شب قبل از رفتن، به گلزار شهدای اشتهارد رفت و در کنار شهدا گریست. قبل از حرکت به خواهرش گفت: «خواهر جان! من خواب دیده‌ام شهید می‌شوم و جلوی در خانه مان پلاکارد شهادتم نصب می‌شود. نکند در آن روز ناراحت باشی و گریه کنی! باید افتخار کنی و از صبر حضرت زینب (س) الگو بگیری.» خواهر چه اصرار کرد او نرود، نپذیرفت و راهی کشور سوریه شد تا با داعشیان، که دشمنان بی‌رحمی بودند، بجنگد.

خواهرش می‌گوید: از معراج شهدای تهران به ما خبر دادند: «حسین مجروح شده.» من در پاسخ آن ها گفتم: «نه باورم نمی شود. حسینی می‌گفت: من هرگز زخمی به خانه بر نمی‌گردم و حتماً شهید خواهم شد!» فردای آن روز، من و عمویم برای شناسایی پیکر برادرم به معراج شهدا رفتیم. شکم و صورت حسین به شدت زخمی شده بود. داعشی‌ها برادرم را در حلب به شهادت رسانده بودند.

پیکر برادرم در اشتهارد در میان جمعیت زیادی تشییع و در گلزار شهدای این شهر به خاک سپرده شد. از بهترین ویژگی‌های اخلاقی برادرم می‌توان به خوش خلقی و رفتار نیکش با دیگران نام برد. او به نماز خیلی اهمیت می‌داد و همیشه سعی می‌کرد نمازهایش را اول وقت بخواند.

 شهید مدافع حرم حسین احمدی فرزند احمد، اوایل مهر ماه ۱۳۶۳ در افغانستان به دنیا آمد. او بیست و پنجم آذر ۱۳۹۳ در حلب سوریه به شهادت رسید. مزار مطهرش گلزار شهدای اشتهارد است.