پیروی ولایت فقیه
به گزارش نوید شاهد البرز، شهید «مصیب رستم‌پور» از شهدای دوران دفاع مقدس در چهارم اردیبهشت 1346 به دنیا آمد. او در بیست و هشتم مرداد 1367 به شهادت رسید.
آنچه در ادامه می‌خوانید روایتی از این شهید به قلم «محمدحسن مقیسه» است.
«از عباس آبــاد مازنــدران تــا تنکابــن، و از آنجــا تــا دزفــول و در فاصلـه بیــن مریــوان ـ سردشـت کـه جایـگاه پـرواز معنـوی و عروجـگاه شـهادتش شـد، و سـپس حرکـت و اسـتقرار در مناطـق عملیاّتـی و جنگـی کـه هیچـگاه از ایـن میدان‌هـای سراسـر خطـر و پـر از ضـرر پـا پـس نکشِـید، و سینه به سـینه شـدن بـا دشـمنان سـنگدل کـه چشـم‌های نـاز ایـن سـرباز وظیفـه سـپاه وطـن را از حدقـه بیـرون آوردنـد، راه زیـادی نیسـت اگـر داوطلبانـهِ و بـه حـال و هـوای ذوق و بـا هـزاران شـوق کـه او داشـت بـرای دفـاع از کشـورش، آن را بپیمایـی؛ راه زیـادی نیسـت اگـر داسـتان زندگـی‌ات را نـه بـا قلـم، کـه بـا قـدم و حَـرَم و حُرمـتِ نفَـس و نفـس و جـان و جهانـت بنویسـی تـا آینـدگان اگـر بخواهنـد، بخواننـد و بداننـد کـه او کشـاورززاده‌ای بـود کـه از روسـتا برآمـد، امّـا سـر بـر آسِـمان بـرآورد؛ از مغـاک خـاک برخاسـت، ولـی پاکـی افـلاک را خواسـت تـا همنشـین پَـر سـتاره‌ها باشـد، همـراه کَشـتی مـاه و همسـفر پـرواز ملائـک؛ جوانـی کـه در نـگاه اوّل، آییـن تقـوا و تدیـن را دانسـت و در گام بعـد، حـق آن هـا را ـ کـه اگـر قـرآن بـود یـا نمـاز و روزه یـا ... ـ گـزارد؛ از کـی؟ از همـان روزهـای نخسـتینی کـه پـا بـه سـنِّ تکلیـف گذاشـت.
مصیـب رسـتم پور از زمـان پـر و پـا گرفتـن در خانـواده‌ای مذهبـی و متدیـن، و شـگفتن بـر دامـّان مـادری دلسـوز و برخـورداری از پـدری فـداکار، و درآمـدن از آب وّ گلِ کودکـی و نوجوانـی تـا رسـیدن بـه روز سـرخ شـهادت، بیسـت و یـک سـال فرصـت داشـت تـا ثابـت کنــد کــه در اخــلاق، جوانــی اســت پاک زبــان، نجیــب و مهربــان؛ در رفتــار، آرام و کاردان؛
در مردمــداری، کمک حــال همســایگان و دوســتان؛ در جنــگ، پرُتــوان و مــددکار همرزمــان، در حرمتـداری پـدر و مـادر، نمونـه بـرای دیگـران؛ و در یادگیـری، سـرتاپا آمـاده و دلـداده در درک مطلــب؛ از مکانیکــی تــا آموزش‌هــای ســخت و ســنگین نظامــی؛ و امّــا در فهمــش از زمینـه و زمانـه و ضمیمـة دیانـت و سیاسـت و فقاهـت، بسـیار تیزهـوش و پُـر از چشـم و گـوش.
مصیـب، همـان جـوان برومنـد و شـجاعی کـه اکنـون سال‌هاسـت کـه در جـوار امامـزاده کیـا ابوّالحسـن در عباس آبـاد اسـتان مازنـدران آرام گرفتـه اسـت، جملـه‌ای در وصیتّ‌نامـه اش دارد کـه نشـان می‌دهـد ایـن جـوان، بـا سـنِّ کـم و مـدرک تحصیلـی‌اش کـه بیـش از پنجـم ابتدایـی نبـود، چقـدر بلندنظـر و عمیق‌نگـر بـوده اسـت کـه نـه فقـط جلـوی پایـش، بلکـه تـا سـال‌ها سـال بعـد از روزگار خـودش را نیـز دیـده اسـت! ارزش جمله پرُمعنـی و سراسـر معرفت بخـش او را کـه مصـرف زمانـی و مکانـی نـدارد، و همیشـگی و جاودانـی اسـت و در دل آن یــک دنیــا درسِ تاریــخ و تجربــه، فقــط و فقــط مردمــی می‌داننــد کــه پابه پــای قیــام حسـینی امـام خمینـی (ره) از ۲۲ بهمـن ۵۷ گام برداشـته‌اند تـا امـروز، و بـا انقـلاب اسـلامی هسـتند تـا فرداهـای دور... و تـا روز موعـود: قیـام حضـرت مهـدی (علیـه السّـلام) پیرو ولّایت فقیه باشـید که خیر دنیا و آخرت در آن اسـت.»
انتهای پیام/
