سیری در حیات طیبه شهیدحمیدی
شهید «محمد حمیدی» از شهدای مدافع حرم است. در روایت از او آمده است که به مادرش می گوید: تا شما راضی نباشید من شهید نمی‌شوم. لیاقت شهادت با رضایت مادر مهیا می‌شود.»

خاطره

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید «محمد حمیدی» که نام جهادی «ابوزینب» را دارد، دهم شهریور ماه 1358 در تهران چشم به جهان گشود. او تحصیلات خود را تا کارشناسی برق و الکترونیک به پایان رساند و به عنوان پاسدار جذب سپاه شد. سرانجام محمد حمیدی که به عنوان مستشار نظامی به سوریه رفته بود یکم تیرماه 1394 در درعا سوریه با حمله موشکی داعش به شهادت رسید.  

چند پرده خاطره از این شهید را بخوانید.

آخرین نذری
محمد بسیار مهربان، صبور، آرام و رازدار بود. 9 ساله بود که در کلاس قرآن ثبت نام کرد. مادر دوستش را دیدم، گفت: خیالت راحت با پسرم قرآن می‌آموزند. خیلی خلّاق، بی‌باك، پرجنب و جوش و نترس بود. کنجکاوی محمد در وسایل برقی و هوش و استعدادش قابل توجه بود. یك رادیوی کوچك درست کرده بود و موجش را انداخته بود روی رادیو. عاشورای 93 نذری پخته بودند و برایمان آورده بود. گفت: مادر، مرا ببخش و حلال کن. شاید سال آخر نذری باشد!
                                                                                                                                                                                                                                                                                              راوی: مادر شهید



رضایت مادر
بار آخر که محمد زخمی شد و برگشت، به مادرش گفته بود لیاقت شهادت نداشتم چون تو از ته قلبت راضی به رفتن من نیستی! دلت را با خدا صاف کن تا خدا مرا ببرد. همین اتفاق هم افتاد. گویی مادرش خواسته محمد را اجابت کرد. وقتی رفت دیگر برنگشت و در مسیر دمشق درعا، در جنوب سوریه به شهادت رسید.
                                                                                                                                                                                                                                                                                         راوی: همرزم شهید


پرنده کوچك
یك بار سیزده بدر به باغی رفته بودیم. در یك باغ پرندهای کوچك از لانه‌اش در بالای درخت پایین افتاده بود. درخت خیلی بلند بود. محمد پرنده را دستش گرفت تا داخل لانه‌اش بگذارد. به محمد گفتم: چکار می‌کنی؟ گفت: می‌خواهم بِبَرمش تا مادرش نگران نشود. ما را چند ساعت در آن باغ نگه داشت تا مطمئن شود مادر پرنده می‌آید یا نه.
                                                                                                                                                                                                                                                                                              راوی: خواهر شهید

انتهای پیام/

برچسب ها
نام:
ایمیل:
* نظر:
استان ها
عکس
تازه های نشر
اخبار برگزیده