هم‌رزم چمران و نجات بخش پاوه سرخ

به گزارش نوید شاهد البرز، شهید «علی رمضان‌‏پور» در ۲۵ تیرماه ۱۳۴۰، در جوادیه تهران دیده به جهان گشود. پنج ساله بود که خانواده از تهران به کرج نقل مکان کردند و در خیابان زرندی چهارصد دستگاه ساکن شدند. علی، دوران ابتدایی را در مدرسه فاتح (شهید مصطفی خمینی جهانشهر) گذراند و اول راهنمایی بود که خانواده‌‏اش به باغستان نقل مکان کردند.

دوران راهنمایی را در مدرسه راهنمایی ترقی در گوهردشت طی کرد. علی‏رغم این‏که از هوش سرشاری برخوردار بود و در مدرسه شاگرد ممتازی بود، اما به‏ دلیل فقر مالی خانواده مجبور شد، مدرسه را رها کند و برای کمک در امرار معاش خانواده در یک آهنگری مشغول به کار شد. بعد از سه سال شاگردی، چون بازار کار آهنگری مناسب نبود، علی به تهران رفت و نزد دایی‌اش در خیابان ترقی مشغول به کار پرس‏کاری شود. بعد از آن بود که علی برای تحصیل خواهرش اهمیت بسیاری قائل شد و همیشه به پدر و مادرش سفارش می‏‌کرد که بگذارند خواهرش درس بخواند.
یک سال از اشتغال او در پرس‏کاری می‏‌گذشت که جرقه‌‏های انقلاب شعله‌‏ور شد. خانواده علی از طریق دایی‏‌اش خبردار شدند که علی در راهپیمایی‏‌ها و درگیری‏‌ها شرکت می‏‌کند؛ وقتی خانواده خطرات این کار را به علی هشدار می‏‌دادند و سعی می‏‌کردند او را از شرکت در این‏گونه مراسم منصرف کنند، علی در جواب می‏‌گفت: «ما همه باید به امام کمک کنیم، دست به دست هم بدیم و حکومت طاغوت را نابود و حکومت اسلامی برپا کنیم.» پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، دشواری‏‌های پس از انقلاب پیش آمد. دوازدهم اردیبهشت‏‌ماه ۱۳۵۸ش زمانی که استاد مطهری توسط ضدانقلابیون به شهادت رسید، علی آن‏قدر بی‏‌تابی کرد که در بستر بیماری افتاد و یک هفته در خانه مادربزرگش بستری شد. بعد از آن، یک روز علی به خانه آمد و گفت که در پادگان ولی‏عصر (عج) عشرت‏آباد تهران به عضویت سپاه درآمده است.
علی بعد از گذراندن دوره آموزشی سپاه با وظیفه حفاظت از راه‏‌آهن تهران، مشغول خدمت به انقلاب و نظام اسلامی می‌‏شود. چندی بعد، علی به‏ همراه تعدادی از پاسداران انقلاب اسلامی برای مقابله با غائله ضدانقلاب به فرماندهی شهید دکتر مصطفی چمران عازم کردستان می‏‌شود. یک هفته پس از رفتن علی، خبر‌های ضد و نقیضی از کردستان به گوش می‏‌رسد؛ بعضی از اطرافیان، پدر و مادر علی را سرزنش می‏‌کنند که چرا اجازه داده‌‏اند پسرشان به چنین معرکه خطرناکی وارد شود. اخبار رادیو و تلوزیون و روزنامه‏‌ها نیز خبر از درگیری‏‌های شدید در شهر‌های کردستان نظیر سنندج، مهاباد، سقز، پاوه و... می‏‌دهد تا این‏که چندی بعد، از طرف پادگان ولی‏عصر (عج) به خانواده رمضان‌‏پور اطلاع داده شد که علی در تاریخ بیست و ششم مردادماه ۱۳۵۸ هجری شمسی در غائله پاوه در کنار سردار سپاه اسلام شهید دکتر چمران و دیگر پاسداران مدافع کیان اسلام و مسلمین و امت مظلوم کُرد در آن سرزمین به شهادت رسیده و در همان خاک آرمیده است.

****
مقام معظم رهبری در دیدار خانواده‏‌های شهدا و ایثارگران کردستان ۲۲ اردیبهشت‏ماه ۱۳۸۸ فرمودند: «آری! در عصر فراموشی‏‌ها و غفلت‏‌ها نیز می‏‌توان قوه جاذبه خاک را وانهاد و پای در حریم دلداگی‏‌ها گذارد تا آنجا که بهار در سادگی و ایستادگی درختان باغ عشق تنفس می‏‏‌کند و نسیم باد از فراسوی خلود و جاودانگی مشام جان حق‏‌جویان را معطر می‏‌سازد، بتوان در وانفسای معشیت و معصیت، دل بر کوی دلبختگان سپرد. شهید علی رمضان‏‌پور در نخستین ماه‏‌های تلؤلؤ پرشکوه انقلاب اسلامی، پای در رکاب امام عصر خویش، با شتابی شگفت خود را به کاروان عاشورای ۶۱ هجری رسانده و سه دهه پیش همراه با ۲۵ سرو به خون نشسته، در کنج غربت در خاک خاطره‌‏انگیز پاوه، همه دلداگان را به تأمل واداشته است که گر مرد رهی میان خون باید رفت... «می‏‌خواهم عرض کنم شهدای کردستان و خانواده‌‏های این شهیدان خصوصیاتی دارند که در دیگر استان‏‌ها کم‏تر دیده می‏‌شود و غالباً دیده نمی‏‌شود. این خصوصیات یکی این است که شهیدان این خطه مظلومانه‌‏تر و غریبانه‌‏تر به شهادت رسیدند و خانواده‌‏های آن‏ها صبر دشوارتری کردند.».
انتهای پیام/