سربازی با قصه‌یِ خوش

به گزارش نوید شاهد البرز؛ مادر در دوران طفولیت محمد از دنیا رفته بود و او در خانه محبت پدری دلسوز رشد یافت. پدری که در زمان بیداد ستم‎شاهی، معلمی دیندار و متدین بود و به کودکان الفبای محبت و معرفت می‌آموخت. محمد تا سوم راهنمایی درس خواند. سپس به دلیل علاقه بسیار به جبهه درس را رها کرد و به منطقه جنگی اعزام شد.
 او دو بار به جبهه رفت. بعد از اولین اعزام کمرش مجروح شد و مدتی را در بیمارستانی در تبریز بستری شد پس از بهبودی دوباره به جبهه بازگشت.
 سرانجام لباس سربازی به تن کرد و باز هم به انتخاب خود پا در وادی رزمی و خطر گذاشت. چند ماه  پس از خدمت مقدس سربازی قصه زندگی‌محمد با پایانی خوش نوشته شد. فرشتگان او را بر هودج نور گذاشتند و به آسمان بردند او مهمان ملکوت شده بود.
نامادری محمد می گوید: هنگام غروب بود که خبر آوردند محمد شهید شده است. محله ما شلوغ شد. مردم زیادی برای دیدار با پیکر محمد و تشییع او جمع شده بودند و جوان‎ها هم زیاد بودند. یادم آمد که او همیشه دوستانش را برای رفتن به جبهه تشویق می کرد.
محمد خیلی شجاع بود. هم‎زمان با او چند تا از برادرانش هم در جبهه می‎جنگیدند. پدرش در شهادت او خیلی بی‌تابی می‌کرد. یک روز بر سر مزارش رفت و گفت: پسرم، مگر جز این است که شهیدان زنده اند اگر شما زنده هستید پس چرا جواب سلامم را نمی دهید همان شب محمد به خواب پدرش آمد و گفت: سلام علیکم، همسران با تعجب از محمد پرسید: شما که شهید شده بودی محمد هم جواب داد آمدم به شما سر بزنم پدرش می‎گفت: پسرم یک بار دیگر هم به خواب من آمد او مرا به محل امامزاده اشتهارد برد و گفت: پدر نگاه کن این قصر آبی برای شماست آن دیگری هم برای من است. پدرش آن جای زیبا را به چشم خود دیده بود.
برادرش می گوید: ما دو سال با هم در جبهه بودیم. اولین اعزام او سال ۱۳۶۱ بود که در همان اعزام کمرش مجروح شد و بعد از مدتی استراحت در بیمارستان با علاقه به خدمت سربازی رفت.

"شهید محمد امامی" فرزند مرحوم حاج زین العابدین سال ۱۳۴۳ در اشتهارد چشم به جهان گشود و هشتم اسفند ۱۳۶۲ در جزیره مجنون به شهادت رسید و در گلزار شهدای اشتهارد به خاک سپرده شد.

منبع: کتاب مسافران بهشت