«سبکبال فاو»
به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید «اسماعیل لطفی» پنجم خرداد 1339 در شهرستان نيشابور ديده به جهان گشود. پدرش «رمضان‌علي» و مادرش «كوكب» نام داشت. تا پايان دوره راهنمايي درس خواند. سال 1360، ازدواج كرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان پاسدار در جبهه حضور يافت. ششم دي 1365 ، با سمت فرمانده گروهان در فاو عراق با اصابت گلوله به گردن، شهيد شد. پیکرش را در جوار «امامزاده محمد» شهرستان كرج به خاك سپردند.
«سکینه عبدل» همسر شهید «اسماعیل لطفی» در خصوص روایت زندگی همسرش چنین می‌گوید: همسرم در سال 1339 به دنیا آمده است. وی تحصيلاتش را تا سيكل ادامه داده و ثمره ازدواج ما دو فرزند پسر است.
همه اسماعیل را فردی با گذشت و ايمانی قوي می‌شناسند. وی فعاليتهاي مختلفي در سپاه، كميته، جبهه و ... داشت. او دلبستگي به دنيا نداشت و در هنگام نماز خواندن حالت ملكوتي پيدا مي‌كرد. همچنین معتقد بود به دلیل خودخواهي ابرقدرت‌ها بايد انسان‌هاي مظلوم زير خاك بروند.
همسر شهید می‌گوید که آخرین توصیه همسرم در هنگام رفتن این بود كه بچه‌ها را خوب تربيت كن. آنها را به تو و تو و آنها را به خدا مي‌سپارم. در جبهه فرمانده گروهان بود. او در جبهه دهلران در فاو شهيد شد.
او شب قبل از شهادتشان در خواب ديد كه تير خورده و پايش را از دست داده و صبح به همرزمان خود گفت كه من فكر مي‌كنم؛ امروز زخمي شوم يا شهيد شوم.
وی در خصوص نحوه شهادت همسرش می‌گوید: سال 1365 در عملیات کربلای 5 بود که تقدیر او به شهادت رقم خورد و نحوه شهادتش به این شکل بود که در اثتای عملیات متوجه میشود که هم‌رزمش زخمی شده و کمک می‌خواهد. برای کمک به او اقدام می کند که تیری به او اصابت می‌کند و به شهادت میرسد.
وی در
ادامه در خصوص شخصیت اجتماعی و شغلی شهید لطفی می گوید: اوقات بيكاري نداشت و
هميشه در مأموريت بود و در گشت نيروي انتظامي (كميته) مفاسد و مبارزه با مفاسد
اجتماعي بود. او «بنا» بود و به عنوان داوطلب بسيجي به جبهه اعزام شد. همان طور كه
گفته شد به مقام رفيع شهادت نائل شد.
منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری
