نگاهی به وصیت نامه شهید «مهرعلی دویران»
نوید شاهد البرز؛ شهید«مهرعلی دویران» که نام پدرش «محمدحسن» است در سال 1345، در زنجان چشم به جهان گشود. در دوران دفاع مقدس پا به جبهه حق علیه باطل نهاد و بعد از رشادت های دلاورانه در منطقه عملیاتی حلبچه در دوم فروردین ماه 1367، به درجه رفیع شهادت نایل آمد.
فرازی از وصیت نامه شهید«مهرعلی دویران» را در ادامه مطلب می خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
با نام الله پاسدار حرمت خون پاک شهیدان گلگون کفن ایران،
با سلام و درود به امام زمان و ائمه معصومین و سلام برامت شهید پرور ایران و درود بر رهبر کبیر انقلاب اسلامی یعنی امام خمینی .
سپاس خدای را که این انقلاب اسلامی به پیروزی رسید ولی در مورد این جنگ که شرق و غرب برای ما تحمل کرده است تا نقشه شوم خود را انجام دهد ولی به حمد خدای تبارک و تعالی با صبر و پایداری مردم به مقابله پرداختیم حالا که هم هست ادامه دارد هر کسی وظیفه دارد از میهن اسلامی خود و اسلام و قران دفاع کند چه کشته شود یا زنده بماند، پیروز است.
پیامبر اکرم (ص) عظمت مقام شهید چه زیبا بیان فرموده است: در برابر هر عمل نیکی عمل برتر و بالاتری نیز هست مگر شهادت در راه خدا که از هر عملی برتر و بالاتر و ارزشمندتر است .
سلام بر مادربزرگم و برادرانم یک به یک و خواهرم مهربانم و زن داداش هایم و عمه مهربانم و خاله و دائی عزیزم تک تک شما بر گردنم حق داشتید ولی من نتواستم آن را ادا کنم، مرا ببخشید و حلال کنید . مخصوصا مادر عزیزم از کلیه دوستان و آشنایان و فامیل ها از عوض من از آنها حلالیت برایم بگیرید و سلام مرا به عمویم و پسر عموهایم برسانید و بگوئید مرا حلال کنند. یادم نرفته بگویم که به کسی بدهکار نیستم و طلب کار هم نیستم اگر احیانا کسی مدعی شد که من بدهکار هستم شما آن را ادا کنید. سلام مرا برای رفقا برسانید. بگوئید مرا ببخشید و همچنین اگر کسی از دستم ناراضی است امیدوارم مرا ببخشید.
مادرجان! مرگ من در راه اسلام و قران، شاید جوششی در جوانان بوجود آورد نه
تنها مرگ من بلکه تمامی شهیدانی که در راه اهداف مقدس اسلام کشته شده اند و تو نیز
خوشحال باش که فرزندت را در راه اسلام از دست می دهی و در جهان اخرت بانوی صدر
اسلام فاطمه زهرا(س) از تو گله ندارد و اکنون که این وصیت نامه را می نویسم صدای
گلوله ها و توپهای لشکر کفر همه جا را فرا گرفته است.
برادرانم در مورد جنازه ام اگر پیدا شد جنازه ام بدستتان رسید هر جا که شما صلاح دانستید آنجا دفن کنید .
در پایان از همگی شما خداحافظی نموده و از خدای بزرگ برایم طلب امرزش نمائید.
در خاک حسین جانفشاندن چه خوش است
و می در جوشش بوسه ستودن چه خوش است
یک روز وضو گرفتن از آب فرات
پاک در حرمش نماز خواندن چه خوش است
و
اگر نادان بودم و شما را اذیت کرده ام امیدوارم ما را ببخشید وشما را به خدای بزرگ
می سپارم . بیست و ششم آذر ماه 1366
منبع:
پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری
