شهید در دامن تو راه و رسم شهادت می‌آموزد

به گزارش نوید شاهد البرز: شهید رضا باقری زماني، دهم خرداد 1344، در شهرستان كرج چشم به جهان گشود. پدرش محمدعلي و مادرش ربابه نام داشت. تا پايان دوره راهنمايي درس خواند. به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. بيست و دوم اسفند 1363، در هورالعظيم با اصابت گلوله و تركش به پيشاني و مصدوميت شيميايي، شهيد شد. پیکر او را در امامزاده محمد (ع) کرج به خاک سپرده است.

در ادامه متن وصیت نامه و پیام شاخص شهید باقری‎زمانی را بخوانید.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

اللّهم * إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ* (حمد/5)
خدا يا ما تو را عبادت مى كنيم و از تو نصرت و يارى مى طلبيم.

‏* ياأَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَمَ عَالصَّابِرينَ* (بقره/153)

* وَلاتَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ في‏ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْأَحْياءٌ وَلكِنْ لاتَشْعُرُونَ* (بقره/154)

اى اهل ايمان در پيشرفت كار خود صبر و مقاومت پيشه كنيد و به ذكر خدا و نماز توسّل جویيد كه خداوند ياور بردباران است و گمان نكنيد كسى را كه در راه خدا كشته شده مرده است. بلكه او زنده و جاويد است. وليكن شما اين حقيقت را نخواهيد يافت.
با سلام‌ به آقا امام زمان منجى عالم بشريّت حضرت مهدى (عج) كه إن‌شاءالله خداوند فرج آقا را نزديك بگرداند و با سلام به امام خمينى رهبركبير و بت شكن زمان ما و با سلام بيكران بر سيّدالشّهدا حسين بن على (ع) شهيد مظلوم كربلا و شهداء و محرومين و مفقودين و اسراى جنگ تحميلى وصيّت نامه ام را آغاز مى كنم. تا به اين اميد كه خداوند تا اين لحظه كه براى شما وصيّتم را مى نويسم از گناهانم درگذرد و همه‌ی گناهانم را به لطف و كرم خويش عفو نمايد، كه اگر خداوند باری‌تعالى بخواهد با بنده ی گناهكارش با عدل خود رفتار نمايد واى به آن بنده و واى به حال ما.

جهاد در راه خدا

با سلام بر خانواده عزيزم پدر و مادر و خواهر و برادرانم. اميدوارم حالتان خوب باشد و در مرگ من ناراحت نباشيد چون انسان دير يا زود بايد برود چه بهتر كه در جهاد در راه خدا كشته شود و امیدوارم خداوند متعال اين جهاد را از ما و مخصوصا از بنده ی حقير قبول بفرمايد. شما دعا كنيد كه بدون گناه از دنيا بروم و آمرزيده‌ی درگاه پروردگار يكتا گردم. پدرم اى عزيزتر از جانم، اى كه براى به ثمر رساندن من به جامعه ی اسلامى تلاش فراوان كردى. پدرعزیزم! هرگز نمى توانم اين همه زحمت و كوشش كه برايم كشيدى جبران كنم و حال كه دست‌هاى شما براثر كار پينه بسته و باز هم به كار و كوشش خود ادامه ميدهى. إن‌شاءالله كه خداوند از شما قبول كند. از شما مى خواهم در مرگ من مگو كه كمرم شكست، مگو كه جوانم ناكام رفت. بلكه به دشمنان اسلام بگو كه من هر چه پسر داشته باشم در راه خدا هديه مي‌كنم و نمى گذارم پرچم اسلام برزمين بيفتد و به دشمنان قرآن و دين بگوييد كسى را كه در راه خدا كشته شد مرده نپنداريد، بلكه او زنده است. وليكن شما اى دشمنان اين حقيقت را نخواهيد يافت.
اى مادر عزيز و مهربانم! اى كه مرا با ناز و نعمت بزرگ كردى و براى صالح بودنم زحمت كشيدى و مى خواستى مرا آنطور كه خدا راضى باشد تحويل جامعه بدهى كه موفّق هم شدى. مادرمهربانم! زحمتهاى تو را هرگز فراموش نخواهم كرد زمانى كه درون شكم شما بودم چقدر احتياط مى كردى كه حتّى آسيب كوچكى به من نرسد و بعد از آنكه متولّد شدم زحمات شما چند برابر شد. اگر نيمه‌هاى شب صداى مرا مى شنيدى از خواب بيدار مى شدى و مرا با غذاى آماده اى كه در درون سينه‌ات بود ساكتم مى‌كردى. اگر حالم ناخوش بود ديگر براى شما روز و شب نبود و ديگر خواب در چشمانتان  نمى رفت تا زماني‌كه حالم خوب مى شد. مادر هر چه در كتاب‌هاى لغت گشتم كلمه اى پيدا نكردم كه بتواند مقام و عزّت تو را آنطوركه بايد در بر داشته باشد، و بزرگى و بزرگوارى تو را برساند.

در وصف و در تقدیر مادر:

به‌ناچار تو را به همان نام مقدّس مادرم خطاب مي‌كنم. به‌نظرم اين كلمه منزلت و قدر تو را تا عرش خداى تعالى بالا مى برد و به خوبى مى تواند معرّف وجود و شخصيّت تو باشد. تو آن گوهر يگانه اى هستى كه خداوند به افراد بشر مى بخشد و زمانى چند به‌سوى خود مى خواند و آنگاه كه مى بخشد زمين و آسمان را عطا كرده و آنگاه كه باز پس گرفت زندگى و هستى را از كف ربوده است.
مادر! در تمام دنيا هيچ كس بخوبى شما نيست حتّى جان هم نمى تواند مانند شما گرامى و عزيز باشد. زماني‌كه به رنج‌ها و سختي‌ها و خستگى هاى شبانه روزى تو فكر مى كنم قلبم مى لرزد و از آن مى ترسم كه نتوانم حتّى يكى از ميليون‌ها حقّى كه برگردنم دارى اَدا نمايم. در دنيا عشق‌ها و محبّت‌هاى متنوّع وجود دارد و هر يك به‌نوبه ی خود آتشى است تا جان و دل را تابان و فروزان سازد. ولى هيچ‌كدام به پاكى و صفاى مهر و محبّت تو نمى رسد. عشق و محبّتى كه در قلب تو جاى دارد، خدايى است و از قيد و بند همه آلايشها پاك است. مادرجان! اجازه بده بعد از خداى يكتا و آفريدگار بزرگ تو را پروردگار خود بنامم و چنان در پيش پايت بيفتم كه پاهايت را روى چشمانم بگذارى، تو خورشيد هستى و من زمين، اى خورشيد! مهر و محبّت خويش را در گلستان دل و جانم بتابان تا هميشه شاد و خندان بمانم و تو را دعاگو باشم.

مادرجان! در بيان مقام والاى تو سخن را به اين جمله پايان مي‌دهم كه تو آنقدر بزرگوارى كه شهيد در دامان پُرمهر تو پرورش مى يابد و راه و رسم شهادت را مى آموزد. پدر و مادرم از كليّه ی فاميل و دوستان و آشنايان از جانب من حلاليّت بخواهيد و بگوييد كه حلالم كنند. اى عزيزانم! فقط به اسلام و ائمّه ی معصومين علیهم السّلام فكر كنيد كه  چگونه اسلام را پايدار نگه داشتند و ما هنوز هم به پشتيبانى اين عزيزان است كه پيروزيم. امّا من در حال حاضر ياد ندارم كه چقدر نماز و روزه بدهكارم، شما يك ماه روزه و پانزده روز برايم نماز بخوانيد و اگر كسى اقراركند كه ازمن طلبكار بوده با تحقيقات به او بدهيد و اگر كسى به من بدهكار بود به او ببخشيد. مادر و پدر گرامى! باز تكرا ر مى كنم كه من فرزند خوبى نبودم با اخلاص كامل مرا ببخشيد. خواهر و برادرانم! شما هم اگر برايتان برادرخوبى نبودم مرا حلال كنيد چونكه مى دانم نه تنها برادر خوبى برايتان نبودم بلكه حتّى نتوانستم حقّ برادرى را نسبت به شما عزيزان اَدا كنم به هر حال از همه و همه چه آنهايى كه در ختم من مى آيند و  چه آنهايى كه نمى آيند طلب آمرزش ميكنم. الان يك مرحله از عمليّات يا زهرا (س) در تاريخ 21/12/63 گذشته و امشب شب دوم مى باشد با توفيقات خداوند متعال و دعاى خير امام زمان (عج) و امام امّت و شما امّت شهيد پرور إنشاءالله پيروزى و نصرت از آن  رزمندگان اسلام خواهد شد.
يارب به جمال خونين حسينى                     تا رجعت موعود نگهدار خمينى 
به اميد پيروزى و نصرت رزمندگان و فرج آقا امام زمان و آزادى كربلا و قدس إنشاءالله . والسّلام
 
 
پيام شاخص شهيد بزرگوار بر اساس متن وصيّت نامه و مطابقت با آيات و روايات
 
نیکی به مادر
 
پيام شهيد:مادرجان،در دنيا عشقها و محبّتهاى متنوّع وجود دارد و هر يك بنوبه ی خود آتشى است تا جان و دل را تابان و فروزان سازد.  ولى هيچكدام به پاكى و صفاى مهر و محبّت تو نمى رسد، عشق و محبّتى كه در قلب تو جاى دارد،خدايى است و از قيد و بند همه آلايشها پاك است.
 
شاهد حديثی:قال امام علی (ع):برٌ الوالدين اکبر فريضه. (تصنيف غرر الحکم ص 407 ح 9339 )
امام علی عليه السّلام فرمودند:بزرگترين تکليف الهی نيکی کردن به پدر و مادر است.