قول داد من را هم شفاعت کند
سه‌شنبه, ۱۴ آبان ۱۳۹۸ ساعت ۱۱:۲۱
همسر «شهید میثم مدواری» در روایت خاطرات شهید می‌گوید: «ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﻼﻝﺗﺮﻩ. ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﯼ.»
به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید مدافع حرم «میثم مدواری» در بیست و سوم اردیبهشت 1363 در تهران به دنیا آمد و شانزدهم آبان ماه 1394 در سوریه با اصابت گلوله توپ به سر به شهادت رسید و پیکر پاکش در بهشت زهرای تهران نمادی از ایثار و شهادت در راه وطن است.
همسر شهید مدواری می‌گوید: ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﻛﺮﺩ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ...
ﭼﻨﺪﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ! ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻨﯽﺍﻡ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺧﻄﻪ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻛﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻓﻜﺮﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﻪ.»
ﺻﺪﺍﯾﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﻮﺩ...
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﯿﺜﻢ ﺟﺎﻥ، ﺣﻼﻟﺖ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮﯼ. ﺣﻼﻟﺖ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻨﯽ. ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﻪ، ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻧﯿﺴﺖ.»
ﻣﯿﺜﻢ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ: «ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟! ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺧﺪﺍﻡ، ﻣﺜﻞ ﺗﻤﻮﻡ ﺁﺩﻡﻫﺎ. ﻣﻨﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻜﻦ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ. ﻓﻘﻂ ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ!»
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﺣﺮﻓﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻡ.»
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﻼﻝﺗﺮﻩ. ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﯼ.»
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﺩﻟﻢ ﺷﻮﺭ ﻣﯽﺯﺩ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺮﻭﻡ. ﺟﺴﻤﻢ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ...
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪﻡ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﯾﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﻣﺎﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؟»
ﻣﯿﺜﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﭘﺮ ﻛﻨﻢ...
ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﭘﯿﻜﺮ ﻣﯿﺜﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ۲ ﯾﺎﺭ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺜﻢ ﻭ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ۱۶ ﺁﺑﺎﻥ ۹۴ ﺭﻭﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ۲ ﯾﺎﺭ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺍﺯ ﺣﻠﺐ ﺳﻮﺭﯾﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩ...
انتهای پیام/
«دستان خالی»
همسر شهید مدواری می‌گوید: ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﻛﺮﺩ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﻛﻪ ﺭﻓﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ...
ﭼﻨﺪﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ! ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻨﯽﺍﻡ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺧﻄﻪ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻛﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻓﻜﺮﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﻪ.»
ﺻﺪﺍﯾﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﻮﺩ...
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﯿﺜﻢ ﺟﺎﻥ، ﺣﻼﻟﺖ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮﯼ. ﺣﻼﻟﺖ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻨﯽ. ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﻪ، ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻧﯿﺴﺖ.»
ﻣﯿﺜﻢ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ: «ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟! ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺧﺪﺍﻡ، ﻣﺜﻞ ﺗﻤﻮﻡ ﺁﺩﻡﻫﺎ. ﻣﻨﻮ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻜﻦ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ. ﻓﻘﻂ ﺣﻼﻟﻢ ﻛﻦ!»
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﺣﺮﻓﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻡ.»
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﻼﻝﺗﺮﻩ. ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﯼ.»
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﺩﻟﻢ ﺷﻮﺭ ﻣﯽﺯﺩ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺮﻭﻡ. ﺟﺴﻤﻢ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ...
«دنیای خالی»
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯿﺜﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﻢ. ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺪﺍﻓﻌﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﯿﺜﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺷﻮﺏﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺷﺪ. ﻋﻜﺲ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺘﻦ «ﻣﯿﺜﻢ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ» ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ...ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪﻡ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﯾﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﻣﺎﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؟»
ﻣﯿﺜﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﯽﻛﺮﺩﻡ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻢ ﭘﺮ ﻛﻨﻢ...
ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﭘﯿﻜﺮ ﻣﯿﺜﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ۲ ﯾﺎﺭ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺜﻢ ﻭ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ۱۶ ﺁﺑﺎﻥ ۹۴ ﺭﻭﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ۲ ﯾﺎﺭ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺍﺯ ﺣﻠﺐ ﺳﻮﺭﯾﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩ...
انتهای پیام/
نظر شما
