رسالتی که شهدا بر دوشمان گذاشتند
نوید شاهد
البرز؛ شهید موسی هندیجانی در بیست و سوم اردیبهشت ماه سال 1339، در خانواده ای مذهبی و متدین و مومن در شهرستان آبادان دیده به جهان گشود.
دوران کودکی را در اغوش گرم و پر مهر و محبت خانواده سپری کرد و در سن هفت سالگی
برای کسب علم و دانش روانه مدرسه شد و دوره های تحصیل را یکی
پس ازدیگری با موفقیت هر چه تمام‌تر به اتمام رسانید و موفق به اخذ دیپلم در رشته
اقتصاد شد. در زمان اوج‌گیری انقلاب همراه دوستانش شبانه به منزل مردم رفته و با پخش
اعلامیه های امام به دست مردم انها را هر چه بیشتر با ستم‌های رژیم اشنا می کردند
تا اینکه انقلاب اسلامی به دست مردم و به رهبری امام خمینی به پیروزی رسید و شهید
عزیز وارد بسیج شد و به دفاع از کیان هستی پرداخت و بعد از شروع جنگ تحمیل برای
خدمت مقدس سربازی فرا خوانده شد و پس از طی یک‌دوره اموزش نظامی به سوی میدان‌های
نبرد شتافت تا اینکه سرانجام در تاریخ دوازدهم آبان ماه 1362، پس از ماه‌ها دلاوری
و ایثاری که از خود به یادگار گذاشت در عملیات والفجر 4 در منطقه عملیاتی زبیدات
عراق با اصابت ترکش به درجه رفیع شهادت رسید. تربت پاک شهید در امامزاده محمد نمادی از ایثار و استقامت در راه وطن است.
متن کامل وصیت نامه
شهید «موسی هندیجانی»را در ادامه می خوانید:
بسم رب الشهدا و الصدیقین
با سلام به آموزگار بزرگ شهادت رهبر آزادگان حضرت حسین بن علی (ع) که با خون خود درس شهادت و آزادگی را به ما آموخت و با سلام به پیشگاه مقدس حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا له الفدا و نائب بر حقش رهبر عظیم الشان انقلاب و امت شهید پرور اسلام و با درود بیکران به ارواح طیبه شهدای حق و حقیقت از ادم تا خاتم و از خاتم تا به امروز.
با سلام به کانون گرم خانواده ام که طی چندین سال با رنج و مشقت فراوان مرا بدین‌گونه پرورد و تقدیم جامعه نمود و با سپاس بیکران به پدر و مادرم که مرا به راه راستی و صداقت رهنمود ساختند. تا امروز بتوانم خدمتگزاری ناقابل و هر چند ناچیز برای اسلام و جامعه مسلمین باشم الان که این وصیت نامه را می نویسم یک ذره لیاقت شهادت را در خود نمی بینم و خود را لایق فدا شدن در راه محبوب حس نمی کنم ولی از انجا که نومیدی از درگاه حضرت احدیت خود گناهی است بزرگ، این چند خط را به عنوان وصیت می نویسم به این امید که روزی این لیاقت نصیبم گردد و به فیض عظیم برسم. سپاس بیکران خداوند یکتا را که سرانجام لیاقت حضور در جبهه حق علیه باطل را نصیبم ساخت و خوشحالم از اینکه توانسته ام در این برهه حساس از زمان پاسخگوی «هل من ناصر»های زمان باشم و با نثار خون خود درخت پر بار مکتب توحید را ابیاری کنم.
آری! اگر چه در هزار و چهارصد سال پیش در جبهه کربلا نبودیم و نتوانستیم اماممان را در ان روز یاری کنیم امروز در لباس مقدس سربازی خداوند این افتخار را نصیبم ساخت و توانستم قدمی در راه تحکیم دین خدا بردارم.
امروز خداوند ملت ما در بوته ازمایش قرار داده سعی کنید تا از این ازمایش سربلند بیرون ایید و رسالت سنگینی که شهدا با نثار خونشان بردوش شما نهاده اند، به درستی انجام داده و رهبر عزیز انقلاب، دین حسین زمان را تا انجایی که می توانید با جان و مالتان یاری کنید تا هم پایه های حکومت خداوند محکم شود و هم خودتان در مقابل پیامبر ص و علی ع خجالت زده نباشید.
امروز دین خدا را یاری کنید تا فردای قیامت که هیچ یاوری در کار نیست خداوند شما را یاری کند. مردم نماز جمعه و دعای کمیل را هر چه باشد تنها نگذارید و پایه های وحدت و یکپارچگی را آنچنان در بین خود محکم نگاه دارید که هیچ قدرتی نتواند در شما نفوذ کند و این را بدانید که دشمنان از وحدت بین شما وحشت داشته و در همین وحدت بود که ما را از زیر یوغ 2500 ساله حکومت ظلم و استبداد شاهنشاهی بیرون کشید و به وادی ایمان وازادی رهنمون ساخت.
در اخر وصیتم سفارشی دارم برای خانواده ام و جامعه مسلمین و ان این است که دین خدایی را باخدمت به اسلام و انقلاب یاری نمایید. من امیدوارم که همیشه در پرتو عنایات حضرت احدیت در مسیر الی الله به پیش رفته و در انجام رسالت سنگینی که شهدا بردوشتان نهاده اند، ثابت قدم بوده و باشید خداوند شما را از خدمتگزاران واقعی به اسلام قرار دهد.
دعا برای امام فراموش نشود والسلام
بیست و
پنجم بهمن 1361، هندیجانی
منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری
