گفتگو با همسرجانباز شهید حاج یوسف خورشیدی
وی از رزمندگان مومن و غیور هشت سال دفاع مقدس بود و در سال 1364 در فتح فاو در عملیات والفجر 8 شیمیایی شد و 15 سال بعد در روز هشتم تیر ماه سال 1379 در بیمارستان ساسان به شهادت رسید.
سرکار خانم حمیده نظر زاده؛ همسر شهید شیمیایی حاج یوسف خورشیدی چنین بیان می کند: ای کاش ما قدر ستاره هایی که هنوز مهمان آسمان ما هستند چه در لباس جانباز، چه در لباس فرزند شهید، همسر شهید و یا خود شهید، بیشتر بدانیم.
وی ادامه می دهد: به یاد کلام حضرت امام خمینی(ره) که فرمودند؛ شهادت هنر مردان خداست، اینکه خانواده این شهید چه مسائلی را متحمل شدند، بیاندیشیم که چگونه دنیای مادی را رها کردند و به چه می اندیشیدند و دوری از همسر و فرزندان را به جان خریدند.
درباره مجروحیتهای همسر شهیدش نیز توضیحاتی می دهد:
یوسف من در عملیات والفجر هشت شیمیایی شد. یادم هست که برای اولین بار اصلاً او را نشناختم. با تعجب نگاهش می کردم .او ابرو نداشت، موی سر نداشت، مژه نداشت، پوستش فوق العاده سیاه شده بود، فرم استخوان بندی اش کلی تغییر کرده بود، صدا هم که نداشت
درباره سال های پرستاری از شهید خورشیدی می گوید:
در طول پنج سال آخر یعنی از سال 74 تا 79 هر روز وضعیت جسمی او بدتر می شد؛ هر لحظه نگران بودم که نکند در حین خواب، حالش وخیم شود.
شبها گوشم را می گذاشتم بر روی سینه اش، ببینم ضربان قلب دارد، آرام دستم را می گذاشتم بر روی نبضش،حتی آینه می گذاشتم جلوی بینی اش تا ببینم نفس می کشند و شیشه آینه بخار می کند یا نه؟!
روزها وقتی می خواستم بدنبال کاری بروم؛نگران بودم مبادا داخل خودرو حالش بد بشود و همیشه دغدغه خاطر همراه من بود که تنها پشت فرمان خودرو نشستن برایش خطرساز باشد.
این همسر شهید در ادامه می گوید: ضایعات شیمیایی یکی دو تا نیست. متاسفانه برخی تصور می کنند که جانباز شیمیایی حتماً آثار زیادی بر روی بدنش می بایستی داشته باشد من می گویم:خیر. می بینیم بسیاری از جانبازان شیمیایی به غیر از عوارض جسمی از داخل بدن دچار مشکلاتی می شوند مانند از بین رفتن کلیه، ریه و ....)
تنفس این جانبازان فوق العاده سخت است، اکثر جانبازان می بایستی کپسول اکسیژن را همیشه به همراه داشته باشند که حتی نمی توانیم خودمان آنرا حمل کنیم بخاطر سنگینی، وقتی دچار تنگی نفس حاد می شوند دست خودشان نیست،
خانم نظر زاده درباره شخصیت شهید خورشیدی چند جمله ای شرح می دهد:
در یک کلام او از خود گذشتگی خاصی داشت و این خصیصه در تمام جوانب زندگی او جاری و ساری بود.
به خاطر وضعیت جسمی اش ناچار به بازنشستگی پیش از موعد و داوطلبانه شد،علتش هم که بعداً مشخص شد این بود که؛ نمی خواست، فشار کاری ناشی از مشکلاتش به همکاران دیگر وارد شود. بخاطر اینکه مدام تحت درمان بودند و می بایستی یکی دیگر کار های او را انجام می داد. و حاجی راضی نبود و استعفا داد.
وقتی دیر وقت به منزل می آمد. می پرسیدیم: آقا! کجا بودید؟
می گفت: رفتم مسافر کشی!!
اما ساعتی بعد با اصرار من اعتراف می کرد و می گفت: پیرزنی آمده بود دنبال دارو، من او را به داروخانه بردم تا آن دارو را تهیه کند و چون منزلش دور بود. او را هم رساندم.
فردای آن روز می گفت: یک خانم یا آقایی را سوار خودرو کردم که فرزندشان بیمار بود و کار ایشان را انجام دادم و....
و حاجی همیشه اینگونه بود...................
به جرات بگویم فوق العاده انسانی مردمی و نیکوکار بود و عاشق خدمت به خلق خدا.
