یادداشت پند آموز و شعر به یادگار مانده از شهید«عباس روزبهانی»
نویدشاهد البرز؛ شهید«عباس روزبهانی» فرزند «مرتضی» و «طاهره» است که در سال 1348، در شهر «قوچان» چشم به جهان گشود و وی در حالیکه دانشجو بود در سالهای دفاع مقدس پا به جبهه نور علیه ظلمت نهاد و در ماووت حماسه آفرینی های بی دریغی از خود در تاریخ دفاع مقدس حک کرد و سرانجام در بیست و یکم فروردین ماه 1366، بر اثر اصابت ترکش جان خود را به جانان تقدیم نمود و شهید راه آرمانهای خود شد. تربت پاک شهید در «امامزاده محمد» در کرج مظهری از ایثار و شهامت در راه وطن و دین خود می باشد.
از شهید مذکور یادداشت و شعری به یادگار مانده است که در ادامه خبر می خوانید:
انسان بر هر چيزي كه نگاه كند در آن زيبائي ها و زشتي هائي خواهد ديد. شما يك گل را درنظر بگيريد در عين اينكه زيباست و داراي بوي خوبي هم نيز هست داراي خار هم هست. پس ما بايد با استفاده و برخورد صحيح از خوبيها و هنر مردم سعي كنيم تاخود را جور كنيم.(وفق بدهیم)
مردم همه داراي هنر و حسنات و خوبيهايي هستند و هم در كنار آن داراي نقاط ضعف و عيب و اشتباهاتي هستند و تنها انساني كه به حد اعلاي حكمت شجاعت و عصمت و عدل و هنر رسيده حضرت خاتم النبيين(ص) مي‌باشند.
انسان بايد هنرها را ببيند نيكي ها را ببيند و سعي كند كه آنها را بياموزد و در زندگي به كار بندد آنها را آنقدر تكرار كند تا در وي به صورت يكي عادت خوب درآيد.
انسان بايد عيب هاي مردم را ببيند و آنگاه با خويشتن نظر كند اگر آن عيبها را در خود ديد با كوشش و تلاش آنها را از وجود خود پاك گرداند و اگر در خود نديد مواظب اعمال خود باشد تا خداي نكرده به آنها دچار نشود.
ستاره‌ها محو شدند و مرغ حق خوابيد و شبدر به خواب رفت
اما من تمام شبها بدون خواب بي صبر و بي قرارم
سپيده صبح نمايان شد و بانك بلند خروس از بام به گوش رسيد
روشنايي صبحگاهي با تابش خود به پنجره رسيدن صبح را خبر مي‌دهد
دست نوازشگر نسيم سحري
چشمان آرميده مردم را از خواب بيدار كرد
با طلوع صبح تيغ آفتاب بر قله‌ها نمايان شد
فضاي نقره‌اي صبحگاهي به آسمان آبي فيروزه اي تبديل شد
اذان گوي پير بستر گرم خود را رها كرده و به سوي بام راه افتاد
با صداي اذان خود نداي توحيد و تدبير را به هر طرف جاري ساخت
از دهانه مناره‌ها صداي اذان صبح به گوش رسيد
نداي جان بخش الله اكبر در فضاي آسمان پيچيد
رهروان راه خدا از خواب خوش بيدار شدند
با آب زلال چشمه اسلام وضو ساختند
پس از نماز رخ نياز خود را به درگاه بي نياز خدا ماليدند
از هر چه غير خدا بود نظر بريدند و به ياد خدا مشغول شدند
از دل رهروان خدا آواز خوش به گوش رسيد
گاهي از تلاوت قرآن و گاهي از نيايش نماز
آن چنان حضور قلب و شور و حال مؤمنين در پيشگاه خداوند
دل تاريك از خدا بيخبران را به آتش كشيد
منبع:
پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری
