سردار شهید «خداداد ورزدار» را بهتر بشناسیم

اختصاصی نوید شاهد البرز :رد قدم هایی در خاک، قمقمه ای خالی از آب، کمی آن طرفت تر پوتین هایی پاره و خاکی که دیگر به پای هیچکس در این دنیا وصل نبودند.

سردار شهید خداداد ورزدار در سال 1343 در استان تهران چشم به جهان گشود و در دامان خانواده ای مسئول و متعهد پرورش یافت. پس از طی کردن دوران کودکی تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان (ساسان) با نمرات عالی گذراند. او تحصیل را بسیار دوست می داشت، همیشه معلّم هایش از اخلاق ورفتار نیکوی او راضی بودند.

آن زمان کشور دچار تحولات عظیم انقلاب شده بود و او که نوجوانی بیش نبود به خیل عظیم مبارزین انقلابی پیوست و توسط یکی از مأمورین گارد شاهنشاهی در مدرسه مورد ضرب و شتم از ناحیه سرقرار گرفت که این موضوع بیش از پیش او را از رژیم سفّاک پهلوی منزجر نمود و از همان دوران با گام های استوارتری جهت پیشبرد اهداف خویش قدم برداشت و به دلیل این انزجار از ادامه تحصیل صرف نظر نمود. وی بعد از مدتی به همراه خانواده خویش به نظرآباد کرج مهاجرت نمود، او که بسیار کوشا و فعّال بود در مغازه پدر مشغول جوشکاری شد و همچنان با پخش اعلامیه ها به مبارزات خویش ادامه می داد.

بعد از گذران نوجوانی باید برای خدمت سربازی خویش به زیر پرچم میرفت ولی از خدمت کردن به آن رژیم سر باز زد. آن دوران مصادف بود با فرمان امام که فرموده بودند پادگان ها را تخلیه کنید و سربازان همراه با دانشجویان برای اعتراض به ظلم و ستم شاهنشاهی به خیابان ها ریخته بودند، او در این زمینه مشتاقانه به مردم خدمت می نمود.

شهید ورزدار به مطالعه علمی و قرآنی علاقه داشت و مستمر برای ارتقا سطح علمی خویش مطالعه می کرد وی همیشه از بی قانونی و کسانی که بر ضد قانون عمل می کردند بیزار بود و دوری می جست. همیشه بر خشم خود مسلط بود و فقط زمانی عصبانی می شد که در انجام امورات مهم برخی از اطرافیان کوتاهی میکردند.

خداداد همیشه مدافع حق و حقیقت بود وبی باکانه به دفاع از حق می پرداخت، عشق و علاقه عجیبی به دین اسلام داشت و همیشه در مسجد و نماز جماعت شرکت می نمود و فرایض دینی و واجبات را در اولویّت قرار می داد و با تمام مشغله هایی که داشت هرگز نمازش را ترک نمی کرد.

او به جوشکاری و آهنگری و تعمیرات موتور مشغول بود و حتی در جبهه ها نیز در تعمیرات ادوات جنگی و وسایل فنی کمک می کرد، پدرش می گفت: یک روز برای خرید اجناس در مغازه پول کم داشتم و این مسئله مرا بسیار ناراحت کرده بود از آنجایی که نمی توانستم این مسئله را در خانواده ابراز کرده و آنان را ناراحت کنم سکوت اختیار کرده بودم ولی او متوجّه ناراحتی من شده بود بدون آنکه به او کلامی از وضعیّت اقتصادی خود به میان بیاورم. بعد از گذشت مدت اندکی مبلغی پول به من داد و گفت پدرجان اگر دوست دارید برای مغازه جنس تهیه نمایید، من که با دیدن پول ها تعجب کرده بودم سوال کردم که چگونه و از کجا آن همه پول را تهیه کرده است در جواب گفت به دلیل اینکه من در جبهه ها هستم دیگر نیازی به موتور نداشتم آنرا فروختم، بعد از اینکه او به شهادت رسید هر وقت اجناس مغازه را می دیدم بسیار اندوهگین می شدم.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی در بسیج منطقه ثبت نام نمود و بعد از آموزش های لازم به عضویت رسمی سپاه درآمد و در این ارگان به خدمت مردم همت گمارد. شهید ورزدار از بدو ورود به سپاه با داود آجرلو دوست شد و اکثراً در تمام عملیات ها همرزم بودند و تا زمان شهادت با هم همکاری می نمودند. آنها با هم به فعالیّتهای اجتماعی و خدمت به مردم مشغول بودند و با همکاری برادران دیگر برای رفع مشکلات به خصوص سالمندان کمک های شایانی می نمودند.

قبل از شروع جنگ تحمیلی او هرگز اوقات فراغت نداشت، صبح زود به سپاه می رفت و غروب برمی گشت، در سپاه هشتگرد اتاقی در اختیار وی نهاده بودند که در آنجا مشغول انجام وظیفه بود.

همسر شهید خداداد ورزدار می گفت: ما در یک محل زندگی میکردیم، با هم آشنا شدیم و بعد از موافقت خانواده ها به خواستگاری من آمد. مراسم عقد ساده ای برگزار کردیم که از اوّل مراسم به تأکید خداداد تا آخر فقط صلوات فرستاده شد و جشن ما با کمترین هزینه و به سادگی برگزار گردید. بعد از ازدواج زندگی را در یکی از اطاق های خانه پدری خداداد شروع کردیم، با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران او داوطلبانه برای رضای خداوند رهسپار جبهه ها گردید، در جبهه و پشت جبهه ها به رزمندگان درس احکام می داد.

پدرش می گفت: خداداد یک روز به من گفت دوست دارم شما را به جبهه ببرم، بعد از یک ماه تلفن کرد و من بیمار بودم گفت برای بهبودی خود نذر کنید که به جبهه می آیید و جهاد می کنید، من نیز نذر کردم و حالم بهبود یافت. وقتی ایشان به مرخصی آمد در اعزام بعدی به همراه او به جبهه رفتم البته مرا چند روزی در پشت خط مقدم نگه داشت. بسیار رازدار بود و اصلاً اسرار موجود در جبهه را به من نمی گفت.

بعد از تولد اوّلین فرزندش به مرخصی آمد و از دیدن فرزندش بسیار خوشحال شد و به من گفت پدرجان ببینید من هم یک پسر دارم و دیگر اسلحه ام روی زمین نمی ماند. بعد ازتولد فرزندش روحیات او رنگ و بوی دیگری به خود گرفت و بیش از پیش در امورات مسئولیت پذیر گردید.

در قسمت جنوب جبهه با هم بودیم، خداداد در جنوب سوسنگرد حضور داشت و با روحیه بسیار قوی پیش من آمد و گفت هر چقدر هم دشمنان بر سرمان بمب بریزند یک ذره هم از ایمان من به انقلاب و جنگ کاسته نخواهد شد. او در شبانه روز خیلی کم استراحت می کرد و مدام در پی فراهم کردن لوازم و ادوات جنگی و تعمیرات برای هم سنگرانش بود چون فرمانده گروهان الغدیر بود نسبت به گروهان خود احساس مسئولیت می کرد.

عملیات نزدیک بود، تمام افراد گروه در چادر جمع شده بودند، هنگام حرکت به خط مقدم سوار ماشین شدند که خداداد آمد و با احترام دست مرا بوسید و گفت پدرجان برای من نگران نباشید این جوان ها را می بینید که با چه روحیه قوی به سمت خط مقدم حرکت می کنند آنها نیز پدر و مادرانی دارند که منتظر و چشم به راه آنها هستند. برادر عدالتی که فرمانده آنها بود می گفت: شهید ورزدار در عملیات کربلای پنج همزمان دو عملیات انجام داد، وقتی که آمد برای ما اینگونه تعریف کرد که من خواب دیده ام که شهید شده ام نمی دانم چرا تاکنون به شهادت نرسیده ام، بار سوم در همین عملیات شرکت کرد و شهید شد.

در اکثر عملیات ها سمت فرماندهی گروهان را بر عهده داشت و یا با نقشه های جنگی سر و کار داشت و در عملیات های سخت همیشه داوطلب بود و جزء نیروی خط شکن ایفای نقش می نمود و تمام مأموریّت های وی در رابطه با جبهه و جنگ بوده است. هنگامی که به مرخصی می آمد در خانه نمی ماند و مرتب به پایگاه بسیج منطقه می رفت، در یکی از عملیات ها در اثر موج گرفتگی شدید در بیمارستان لقمان الدوله بستری گردید، او از سن چهارده سالگی عمر با برکت خویش را در راه انقلاب و جنگ گذراند.

نحوه شهادت

همسرش می گفت: از زمانی که عازم جبهه ها گردید وقتی شهادت همرزمانش را دیده بود دچار تغییر و تحولات روحی شدیدی شده آرزوی شهادت می کرد و دیگر به دنیا و زندگی علاقه ای نشان نمی داد. در آخرین دیدار که برای مرخصی آمده بود افتادگی بسیاری از او دیدم گویی می دانست می خواهد شهید شود، در آخرین اعزام خود به جبهه از تمامی دوستان وبستگان حلالیت می طلبید، روز جمعه که از نماز جمعه برگشتیم من شب قبل خواب دیده بودم که ایشان شهید می شوند، این مسئله را به او نگفتم چند روز بعد معاون او از جبهه تماس گرفت و گفت او هر کاری دارد کنار گذاشته و خودش را به جبهه برساند، سریعا به تهران رفت ولی وسیله ای نبود که خود را به جبهه برساند به همین دلیل در تهران شب را در منزل یکی از بستگان سپری نمود و خود او هم که بعداً تعریف کرد خواب شهادت خویش را دیده بود که در عملیات کربلای پنج به شهادت می رسد. عشق به اسلام و مسلمین بود که او را وارد سپاه نمود و در این راه نیز شهید گشت وقتی خبر شهادت خداداد به ما رسید اصلاً باورمان نمی شد زیرا وی بسیار کارآزموده و ورزیده بود و بیشتر اوقات خود را در کردستان و غرب و جنوب کشورگذرانده بود اما راهی را که انتخاب کرده بود شهادت هم داشت. او به اسلام وانقلاب ایمان کامل داشت و می گفت: من دست از مبارزه نخواهم کشید تا در این جنگ که بر ما تحمیل شده است پیروز گردیم، این جنگ بین اسلام و کفر است همه زندگی من فدای اسلام، من دوست ندارم از دولت حقوق بگیرم و داوطلبانه در جهت رضای خداوند جهاد می کنم. او در راه ایمان و اعتقاداتش پس از جانفشانی ها سرانجام در منطقه عملیاتی شلمچه در روز چهاردهم اسفند 1365 در عملیات کربلای پنج با اصابت تیر مستقیم دشمن به کمر در سن بیست و دو سالگی به آرزوی خود که همان شهادت بود نائل گردید و پیکر مطهر او را در گلزار شهدای بهشت رضا در هشتگرد به خاک سپردند.

یکی از همرزمانش می گفت: در آخرین لحظات وقتی من با خداداد صحبت می کردم او می خندید، اصلاً باورم نمی شد که او به شهادت رسیده باشد، اصلاً نمی توانستم شهادت او را بپذیرم وقتی صورت خود را بر صورت او نهادم تازه باورم شد که او به دیار باقی شتافته است. تمام افراد گردان از شهادت او بسیار متأثّر شدند و گفتند فرمانده رشید و دلاور ما شهید شده است و ما نمی توانستیم آنها را آرام کنیم او بسیار شجاع و بی باک بود.