«سردار شهید صمد حمیدی پور» ؛ به روایت از همرزم شهید
مصاحبه اختصاصی نوید شاهد البرز: با تمام وجود عزم
خویش را جزم کرد و بند پوتین هایش را محکم تر از همیشه بست و دلیرانه دل به دریا
زد تا شهادت را عاشقانه در آغوش خود بگیرد. سردار شهید بزرگوار صمد حمیدی پور در یکی از محله های قدیمی تهران (هفت چنار) در روز نوزدهم اسفند 1337 پای به عرصه ی هستی گذاشت. او
در خانواده ای اسلامی تربیت یافت، پدر ایشان به جز دین و قرآن راه دیگری را به او نیاموخته بود، از این
رو شهید حمیدی پور از همان کودکی انس و الفت عجیبی با فرایض دینی پیدا کرد.
ایشان برای نماز اوّل وقت و برای وضو گرفتن و پهن کردن سجاده اش از پدر خویش پیشی می گرفت، وی پس از دوران تحصیلی موفق به اخذ دیپلم گردید. با وجود انجام فعالیت های سنگین در قبال خانواده احساس مسئولیت می کرد و به پدر خویش در تامین مخارج زندگی کمک شایانی می نمود، پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تاسیس سپاه پاسداران به عضویت آن ارگان درآمد و پس از دوره ی آموزشی عازم جبهه های جنگ شد و مدت چهارماه در سال 1359 در جبهه گیلانغرب جنگید و بعد از باز پس گیری منطقه ی چغالوند به کرج بازگشت. در اواخر اسفند سال1360دوباره به جبهه ها اعزام شد و در عملیاتهای فتح المبین و بیت المقدس حضور داشت، و به عنوان فرمانده محور تیپ 2 سلمان نامش در تاریخ جاودانه ماند...
به روایتی از زبان دوست و همرزم شهید آقای ملکان: از رشادتها و دلاوریهای ایشان هر چه بگویم کم است او بسیار بیباک با دشمنان می جنگید، همیشه در هر اموری به خدا توکّل می کرد و عقیده داشت انسان فقط باید از خداوند بیم داشته باشد.
میادین جنگ را برای خود عرصه تزکیه نفس می دید و در این امر بسیار
کوشا بود، به یاد می آورم که زمستان سال 1361 هوا بسیار سرد بود طوری که سوز سرما
تا استخوان هایمان رخنه می کرد بر حسب اتفاق به محلی رفتیم، از آنجایی که مسئول
آموزش نظامی ناحیه دو شهید مدرس کرج بودند به سختی با اعزام من موافقت کردند با
این وجود پس از اصرار و پا فشاری من و قول دادن به برادران بسیج مرکز قرار شد پس
از پایان عملیات سریعاً به کرج باز گردم، به اتفاق برادر نانکلی به بسیج رفتیم
متوجّه شدیم نفر دیگری به نام محمود عباس در آنجا حضور دارد، بسیجیان دیگری به جمع
مان پیوستند ما مجموعاً پنج نفر شدیم و خودمان را به نام پنج رزمنده نام گذاری
کردیم.
یکی از این برادران ابوالفضل نیری نام داشت که در همین عملیات به دیدار حق
شتافت، نزدیک دو کوهه شدیم حس غریبی داشتیم دو کوهه با زیبایی هرچه تمام تر در
منظر نگاهمان پدیدار گشت و چون همیشه پر صلابت جلوه می نمود. قطار درست جلوی در
دژبانی از حرکت ایستاد و تعداد بسیار زیادی رزمنده به طرف کوه به راه افتادند، چون
هر پنج نفرمان با یک حکم اعزام شده بودیم به اطلاعات مراجعه کردیم و هر کدام به
قسمتی که نیاز بود معرفی شدیم. شهید ابوالفضل نیری به گردان پیاده , صمد حمیدی
پور، من و نانکلی هم به تیپ ذوالفقار اعزام شدیم...
شهید حمیدی پور وقتی برای زرهی و
پیشروی (خط شکن) اعزام شد بسیار خوشحال بود چون همیشه در سر آرزوی شهادت را می
پروراند، همان روز دو نفر از برادران را دیدم، آنها گفتند صمد مسئول گردان آرپی جی
شده است و آدرس او را به ما دادند، زمانی که نزد ایشان رفتیم به گرمی از ما
استقبال کرد و با خوشرویی به ما گفت: چرا زودتر نیامدید؟ با حرف ایشان دلخور شدم و
با خودم گفتم به یکی از گردان های میثم نزد عباس هارونی می روم با خود کلنجار می
رفتم تا اینکه صمد متوجّه ناراحتی من شد و به من گفت: دلیل حرفم این بود که می
خواستم شما را به عنوان فرماندهی گردان معرفی کنم، به ایشان گفتم: من قول داده ام
و میخواهم به کرج برگردم آنجا به حضور من نیاز دارند فقط برای چند روز میهمان شما
هستم، با اینکه احترام زیادی برایتان قائلم اما نمی توانم مسئولیّت به این خطیری و
دشواری را قبول کنم، من به عنوان نیروی آزاد آمده ام و می خواهم آزادانه کار کنم
تا لااقل در این محدوده بتوانم مثبت جلوه کنم.
پس از پایان صحبت هایم او دستم را گرفت و به کناری برد و با جذبه خاصی فرمود: کمتر کسی از وجود این گردان با خبر است به همین دلیل مسائل ایمنی را باید رعایت کنیم..
مسئولیت پذیری و توکل به خدا
آن عزیز به اصل پایداری و ثبات شخصیّتی بسیار پایبند بود به طوری که همیشه می گفت: این جوانان رزمنده که جان هایشان را در کف دستانشان قرار داده اند برای جنگیدن با دشمنان اسلام و دفاع از این مرز و بوم آمده اندبه ما تکیه دارند و ما در قبال آنان مسئول هستیم. وی در هر اموری بسیار مسئولیّت پذیر بود و در هر شدت و سختی توکّلش را از دست نمی داد.
درست همان شب نزد من آمد و گفت: می خواهم شما و برادر نانکلی را به یکی از گردان های پیاده معرفی کنم زیرا آنها به عنوان خط شکن عمل می کنند و آرپی جی زن پردل و جرأت می خواهند، من خندیدم و گفتم: می خواهی ما را از سرت باز کنی؟ اینقدر وجودمان باعث آزار شماست؟ جواب داد شما به عنوان نیروی آن گردان به آنجا می روید و خیلی جدی گفت: اگر راضی نیستید دو نفر دیگر را معرفی می کنم او با بیسیم با برادر کسائیان صحبت کرد و قرار شد ما صبح زود به گردان هجر برویم.
ولایت پذیری
آن روزها ایام دهه فجر بود ما دوازده بهمن اعزام شدیم خوب به خاطر دارم شب دهم در دو کوهه ولوله ای عجیبی بر پا بود، آسمان پر از ستاره های چشمک زن شده بود و مهتاب نقره ای تر از همیشه می درخشید و سرما بیداد می کرد. عدّه ای که بیش از هزار نفر بودند دور هم جمع شده سینه زنی می کردند و نوحه ی (حسین نور عینی ) را می خواندند، این نجواها در بند بند وجود او رخنه کرده بود و بی اختیار اشک از چشمانش جاری بود، هر کس صدای نوحه را می شنید به جمع مشتاقان می پیوست. شهید صمد حمیدی پور ایمان خالصی داشت و رهرو فرمایشات مولایش علی (ع) بود...
پس از
معرفی به گروهان اوّل , فرمانده گروهان یک آرپی جی بسیار خوش دست به من داد و گفت:
ما روی شما دو نفر حساب ویژه ای باز کرده ایم. نزدیک ظهر همان روز چند کامیون آمد و گردانهای میثم و حجر را
از دو کوهه به منطقه نامعلومی برد پس از
نماز و نیایش دوباره سوار کمپرسی ها شدیم صبح فردا پانزده بهمن به منطقه ای نزدیک
(تک درخت) رسیدیم، یک روز تمام آنجا بودیم، روز شانزده بهمن دوباره سوار کامیون ها
شدیم و به منطقهی فکه رسیدیم، در آنجا شهید حمیدی پور و شهید مهدی شرع پسند را
دیدم و صمد من را در جمع صدوسیزده نفری به
عنوان فرمانده انتخاب کرد و با افتخار من را به شهید شرع پسند معرفی کرد، ایشان هم
با لبخندی که همیشه بر لب داشت گفت: بله آقای ملکان را می شناسم و رو به من کرد و
گفت: نقشه منطقه را دیده ای؟ گفتم نه سپس به شهید حمیدی پور گفت لطفا برادرمان را
توجیه کنید.
آنچه در شب عملیات گذشت
شب عملیات فرا رسید گردانهای خط شکن آماده ی کار شدند ساعت از یک
بامداد گذشته بود که ناگهان غرش توپ ها به صدا درآمد و آتش سنگین بر علیه دشمنان
شروع شد، ما خوشحال بودیم که عملیات شروع شده ولی شهید حمیدی پور ناراحت بود که
چرا شب اوّل به خط نزده ایم، به ما اعلام کردند هرچه سریع تر به طرف خط حرکت کنیم.
ساعت شش صبح بود که در آن هوای کوهستانی و یخبندان با پای پیاده از (تک درخت) به
طرف خط به راه افتادیم، در طول مسیر به این موضوع فکر می کردم که شهید صمد حمیدی
پور و شرع پسند چه دل و جرأتی داشتند که می توانستند در هر شرایطی به مبارزه
بپردازند. هرچقدر جلوتر می رفتیم آتش دشمن بیشتر می شد ما توقف می کردیم اما
بلافاصله دشمنان متوجّه می شدند و مانند ما در جای ثابتی قرار می گرفتند، اگر به
طرف راست می رفتیم به طرف راست هدایت می شدند و اگر به طرف چپ حرکت می کردیم آنها
نیز به طرف چپ می رفتند بازی خطرناکی را آغاز کرده بودیم که پایان نداشت، همانطور
که زیر آتش دشمن قرار داشتیم ناگهان دو موتور سوار نزدیکمان شدند و گفتند ستون پنج
منافقین در این حوالی کمین کرده اند و آتش توپخانه عراق را هدایت میکنند، ما در
آن عملیات به علت شدت آتش دشمن تعداد زیادی از نیروهایمان مجروح و شهید شدند.
همان روز به خط مقدم رفتیم در آنجا شهید حمیدی پور را دیدم ایشان گفت: آن تیربارچی را می بینی؟ (وَ جَعَلنا مِن بَینِ اَیدیهِم) را بخوان می توانی از جلوی آن عبور کنی باور کردنی نبود وقتی آیه را خواندم گویی چشمان تیربارچی را بسته بودند از آنجا عبور کردم، او مرا ندید و من به آخر خط رسیدم، شهید با شهامت خاصی گفت: فاصله ما با دشمن حدود صد متر است و باید خیلی مواظب باشیم.
نماز شهید
او شب تا صبح به نگهبانی ایستاد نزدیک صبح بود که با صدای نیایش و راز و نیاز شهید حمیدی پور از خواب پریدم و نشستم از سرما دندانهایم به هم می خورد از او پرسیدم شما کی می خوابید؟ کی غذا می خورید؟ برای من عجیب است با اینکه فاصله ای با دشمن نداریم شما با این آرامش نماز می خوانی و به جای همۀ ما هوشیارانه نگهبانی می دهید و او با لحنی آرام به من گفت: خداوند یار و یاور ماست چرا باید نگران باشیم ناگهان یکی از برادران فریاد زد: نزدیکمان یک تیربار گذاشته اند من و حمیدی پور به بالای تپه رفتیم و با چشم غیر مسلح و بدون امکانات در آن هوای مه آلود دیدیم که یک دوشکا به طرف همه تیر اندازی می کند، شهید حمیدی پور گفت: می توانی بزنی؟ و من هم گفتم: چرا که نه، آرپی جی را برداشتم گلوله را داخلش گذاشتم و به سوی هدف شلیک کردم که متأسّفانه تیرم به هدف نخورد و از بالای هدف گذشت با شرم نگاهی به صمد انداختم او با شجاعت و دلاوری تمام آرپی جی را از من گرفت و هدف را نشانه رفت تیرش درست در سینه دوشکا نشست و منهدم شد.
با دیدن این صحنه هر دو ندای الله اکبر را سر دادیم، هیچگاه آن صحنه و شجاعت این بزرگ مرد را فراموش نمی کنم. از تپه پایین آمدیم و او به نماز ایستاد چند دقیقه ای از صحبت هایمان می گذشت که ناگهان متوجّه شدم صدای رزمندگان بلند شد یا حسین( ع ) یا مهدی( عج) متعاقب این صداها, صدای انفجار مهیبی به گوش می رسید و ناگهان جلوی چشمانم یک گلوله خمپاره وسط بچه های رزمنده منفجر شد و از چند نفری که آنجا بودیم شش نفر شهید و مجروح شدند و چهار ترکش از سمت راست به گردن من اصابت کرد و از سمت دیگر خارج شد، هیچگاه این صحنه از خاطر من پاک نمی شود شهید حمیدی پور در میان خون و دود و صدای انفجار نمازش را به پایان رساند، اکثر ما به زمین افتاده بودیم اما این مرد دلاور تا آخرین قطره ی خونش جنگید و سرانجام بعد از نبرد تن به تن با دشمن همان روز بیست و چهارم بهمن ماه 1361 عملیات والفجر مقدماتی در منطقه فکه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سینه مبارکش به درجه رفیع شهادت نائل گشت.
آخرین کلام شهید
قبل از شهادت آخرین جمله ای که از زبان مبارکش جاری شد به من گفت حالا که موفق نشدم برای زیارت مولایم ابا عبدالله (ع) به کربلا برسم خواهش می کنم مرا به بالای خاکریزها ببرید تا از آنجا رو به گلدسته ها کنم و بگویم السلام وعلیک یا ابا عبدالله الحسین و با نام حسین به ملکوت اعلی پیوست اوبا دنیا و زیبایی های ناپایدارش بدرود گفت تا سلامی دوباره به معبود خویش کند آری ایثار و از خود گذشتگی جزء کوچکی از سلوک معنوی آن دلاور مرد بود. پیکر پاک و مطهر او را در گلزار شهدای امامزاده محمّد حصارک کرج به خاک سپردند.
انتهای پیام/ ر
