شهیدی که مانند حضرت ابوالفضل (ع) به شهادت رسید

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید حیدر حيدري، سوم خرداد 1344 در روستاي قارپوزآباد از توابع شهرستان ساوجبلاغ ديده به جهان گشود. پدرش حسن و مادرش صغرا نام داشت.خواندن و نوشتن نمي دانست .سفيدكار ساختمان بود. از سوي بسيج در جبهه حضور يافت. هجدهم فروردين 1366 در سردشت توسط نيروهاي عراقي بر اثر اصابت گلوله به گردن و كتف، شهيد شد .پیکر وي را در گلزار شهداي زادگاهش به خاك سپردند.

آنچه در ادامه می‌خوانید روایتی است از برادر شهید حیدر حیدری که

«درود بر شهیدان به سبب آنم صبر و پایمردی و مقاومتی که نشان دادند پس چه نیکو منزلگاهی است که عاقبت بدان رسیدید. حیدر هنگامی که به دنیا آمدند به احترام یکی از القاب حضرت علی (ع) پدرم او را حیدر نامید. تا از پیروان صدیق آن حضرت باشد. حیدر به دلیل مهاجرت نتوانست در کلاس درس حاضر شود ولی به دلیل علاقه‎ای که به خواندن و نوشتن داشت بعدها به کلاس‎های نهضت رفت و خواندن و نوشتن را فرا گرفت. او به قرآن خیلی علاوه داشت و خوب قرآن می‎خواند و تا جایی که امکان داشت از دستورات قرآن برای برادرها و خواهرانش سخن می‎گفت.

عاشق نماز خواندن بود طوری که وقتی که از کارخانه می‎آمد خود را برای خواندن نماز در مسجد آماده می‎کرد و همیشه از همان دوران کودکی به پدر کمک می‎کرد.

پدرم به او نماز خواندن را یاد داد و همیشه در محافل روضه‎خوانی و عزاداری‎ها شرکت می کرد و واقعا عاشق اهل بیت بود.

پدرم از او همیشه به عنوان یک پسر نمونه یاد می‌کند و می‎گوید: زمانی که با هم بودیم برایم خاطره است. خیلی مهربان و دست و دلباز و همیشه خنده رو بود.

هیچ وقت او را ناراحت ندیدیم. برادرم وقتی که به جبهه رفتند بعد از چند ماهی اولین نامه‎اش را برایمان پست کرده بود که همگی ما خوشحال شدیم چون برادرم خیلی کم به مرخصی می‎آمد و چند روزی بیشتر نمی ماند.

بوی جبهه و جنگ می‌داد

مادرم می گوید: او همیشه بوی جبهه و جنگ می‎داد. وقتی که به مرخصی می‌آمد خیلی به وضع خانه و زندگیمان می‌رسید. او نمی‌گذاشت مادرم لباس‌های او را رفو کند یا بشوید. می‎گفت: من خودم کارهای شخصی‌ام انجام می‌دهم. برادرم وقتی که به مرخصی می‌آمد به دیدن تمام اقوام دور و نزدیک می‌رفت و بعد هم به دیدن دوستانش چون علاقه خاصی به دیدن اقوام و دوستان خود داشت. همیشه به خواهرانم می گفت که شما باید حجاب خودتان را حفظ کنید و رهرو راه ائمه باشید و به خواندن نماز اول وقت به آنها خیلی توصیه می‎کرد؛ یکی از هم‌رزمان برادرم این‎گونه تعریف می‎کند که در محل خدمت برادرم او مسئول درست کردن غذا و آوردن آب بود چون تا محل برداشت آب فاصله زیادی بود. او می‎گفت: برادرم دست‌پخت خیلی خوبی داشت و سهم هر کس را به اندازه تقسیم می‌کرد.

هم‌رزم برادرم می‌گفت که حیدر همیشه آرزو داشت وقتی شهید می‌شود یکی از پدران شهید او را دفن کند و ما هم به گفته او عمل کردیم. برادرم هنگامی که برای رفتن آب می رود هنگام برگشتن بر اثر اصابت ترکش مجروح می‌شود و چون از سنگر خود فاصله زیادی داشته سعی می‎کند خود را به بچه ها برساند حتی یک کیلومتر را هم با همان حالتش می‌آید و تا نزدیکی‌های سنگر می‌آید ولی به علت خون زیادی که از او رفته بود شهید می‌شود و به آرزوی دیرینه‌اش می‌رسد.

صبح یکی از ماه‌های مبارک رمضان 66 بود که مادرم صبح بعد از سحر که بیدار می‌شود می‌فهمد کسی در راه می‌زند وقتی که در را باز می‌کند خواهر بزرگم را می‌بیند و خیلی تعجب می‌کند از این که او صبح زود با آنجا آمده است، وقتی که از او می پرسد: او می‌گوید: آمده‌ام تا با هم به خانه عمو برویم ولی مادرم گویی که به او الهام شده بود از خواهرم می خواهد تا حقیقت را بگوید و او می‌گوید که برادرم زخمی شده است ولی مادرم می‌فهمد که برادرم شهید شده است چون برادرم به او گفته بود که آرزوی من شهادت در راه خداست بعد پدر و مادرم به همراه چند تن از اهالی به محلی که برادرم آنجا می‌روند تا مطئن شوند که برادرم است

برادرم را آوردند با این که پدر و مادرم خیلی بی‌تابی می‌کردند ولی خوشحال بودند که برادرم به آرزوی خود رسیده است. برادرم را در مزار شهدای قارپوزآباد دفن کردند و ما برای شادی روح برادرم و سایر شهدای محل هر هفته پنج‌شنبه‌ها به مزار شهدا می‌رویم و خاتمه‌ای قرائت می‌کنیم. ما از خداوند منان می‌خواهیم که ما را از رهروان راستین آن شهیدان عزیز قرار دهد و بتوانیم راه آنان را ادامه دهیم. ان‌شاء الله.»

منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری