معلمی که عاشق بود

به گزارش نوید شاهد البرز؛ چگونه می شود در قالب چند کلمه و جمله حق مطلب در یاد و مقام معلمی که شهید می شود ادا شود. شکوه رزم یک معلم نهایت ایثارگریست که می تواند وجود داشته باشد. معلمی که با بودنش و رفتنش درس انسانیت و پایداری  و بزرگی را به همگان می آموزد و همیشه تاریخ جاویدان می ماند. معلمان شهید ستارگان علم و ادب و دانایی بودند و به واسطه همین ویژگی که داشتند خامه علمایی را زمین نهاده و سلاح دفاع و جهاد دست گرفتند.

شهید  «محمد پرورش بلدی»  فرزند « رضا» در سال 1336، در تهران چشم به جهان گشود. وی  صاحب دو فرزند بود و شغل  معلمی داشت. این معلم  در بحبوحه جنگ تحمیلی ایران و عراق مکتب علم و پرورش را به دیگران سپرد و به عنوان بسیجی جان بر کف به مصاف با دشمن رفت . وی پس از رشادت ها و دلاور مردیها پس از ماهها جهاد در جبهه های «حاج عمران» در دهم مرداد ماه 1362،  به  شهادت رسید و تربت پاک شهید در «امامزاده محمد کرج» نمادی از ایثار و شهامت است.

محمد انسان تک بعدی نبود او به همه جنبه های زندگی و افراد توجه داشت . توجه او به همسر، به پدر، به مادر حتی به اقوام مثال زدنی بود. هنوز بعد از گذشت سی و پنج سال هر وقت یاد محمد می شود همه غبطه بزرگ منشی او را می خورند. محمد بی نهایت صادق و رو راست و متواضع بود. به هیچ عنوان اهل تجملات نبود.


محمد به دنیا آمده بود که به دیگران کمک کند. آن زمان که حقوق معلمی کم بود و کفاف زندگی خودمان را هم نمی داد اما از همین حقوق کم هم می بخشید. به این شکل که فقرا را پیدا می کرد و بررسی می کرد ببیند به چه چیزی احتیاج دارند. همان را برای آنها تهیه می کرد. او خانه پیرمردی را که پسرش رزمنده و در جبهه بود رنگ می کرد و  یک بار برای بچه های نیازمند چکمه  خرید که در برف زمستان های ان موقع حصار بتوانند به مدرسه بیایند. خیلی به بچه ها توجه می کرد دغدغه اش این بود که فلان شاگردم امروز سرحال نبود و فلانی لباسش یا وسیله تحریرش مناسب نیست. او لباس کار به تن می کرد و برای تعمیر و ساخت و ساز مدرسه بنایی می کرد. وقتی می گفتم چرا کارگر نمی گیرید می گفت: بودجه نیست کشور در حال جنگ است. محمد غصه دیگران را داشت غصه بی پولی فقر نیازمندان را می خورد.با اینکه خودمان هم در رفاه نبودیم و خیلی از وقتها از پدرش پول می گرفتیم.

*** از چه زمانی تصمیم گرفت که به جبهه برود؟شما با جبهه رفتنش موافق بودید؟

 به خاطر تلاش بی وقفه و لیاقتی که از خود نشان داده بود او را به عنوان مدیر مدرسه انتخاب کردند. خیلی از ریاست مدرسه ای که اکنون به نام محمد است نگذشته بود که زمزمه های جبهه رفتن او شنیده شد. می گفت که قصد دارد به جبهه برود. همه مخالف بودند. محمد تنها فرزند خانواده بود. دوریش برای والدینش غیرقابل تحمل بود . من هم باوجود یک فرزند کوچک و یک فرزند در راه به گفتم:  به امید چه کسی ما را می گذاری و می روی؟ گفت: به امید خدا . شما خدا را دارید مگر زرمندگانی که در جبهه هستند خانواده  ندارند که خانواده خود را گذاشته اند و برای دفاع از کشورمان و تامین آسایش مردم به جبهه رفته اند. وقتی می دید من ناراحت می شوم می گفت: قرار نیست من شهید شوم مگر هرکسی به جبهه می رود شهید می شود.
 با همه  صحبت کرد و رضایت گرفت و گفت به جبهه جنوب می رود. آن زمان جبهه جنوب خطرش کمتر از جبهه غرب بود و در غرب ضدانقلاب ها هم بودند و در واقع نیرو های ما در دو جبهه می جنگیدند. از طرفی گروهک ها و از طرفی هم ارتش بعثی عراق بود.

با رفتن محمد، مادرش نتوانست تحمل کند و به دنبال او راهی جبهه جنوب شد. مادر و دایی محمد برای دیدن تنها فرزند خانواده وجب به وجب جبهه های جنوب را زیر پا گذاشتند و بعد از جستجوی بی حاصل متوجه شده بودند که محمد به جبهه جنوب نرفته است او در جبهه غرب است. مادر بازگشت اما بی محمد و فقط برای سلامت او دعا می کرد که دردانه اش از این جهاد به سلامت برگردد. بی تابی پدر و مادر تماس های مکرر ما، محمد را بعد از دو ماه به مرخصی کشاند.

*** در دومین اعزام شما نگرانشان شدید عکس العمل ایشان چه بود؟

در دومین اعزام محمد به جبهه همه جمع شدند و هزاران دلیل آوردند که محمد را از باز گشت دوباره به جبهه منصرف کنند. مادرش می گفت  که با این وضعیت بارداری همسرت و یک فرزند کوچک نباید بروی اما او می گفت: همسر من شیر زن است خیالم از این بابت راحت است. او از عهده زندگی بر می آید. رییس آموزش و پرورش کرج چند بار برای صحبت با او به منزل ما آمد اما موفق نشد با محمد صحبت کند . او باز بعد از یک هفته لباس جبهه را پوشیده و عکس دختر دو ساله امان را در جیبش گذاشت و عازم جبهه غرب « حاج عمران» شد. این دیدار  آخر بود همان رفتنی که رفت بعد از آن پیکرش را آوردند. به عنوان یک رزمنده بسیجی رفت و سه ماه در جبهه جنگید و شهید شد.

***خبر شهادتش چگونه به شما رسید؟
شب قبل از اینکه خبر شهادت محمد را بیاورند من خواب دیدم پیکر محمد بر روی تخته سنگی است. فردا نگران از منزل خارج شدم و به دنبال کسی می گشتم که از او خبر داشته باشد. نزدیک های ظهر بود که خبر شهادت را آوردند و پیکرش هم زود به دست ما رسید چون داماد خاله من که در جبهه راننده بود پیکر محمد را می بیند کمک می کند و آن را به عقب برمی گرداند.

*** از نحوه به شهادت رسیدنشان چیزی برای شما تعریف کرده اند؟